Poniższy artykuł poruszy temat Centralizacja Stronnictw Demokratycznych, Socjalistycznych i Syndykalistycznych, który stał się bardzo aktualny w ostatnich latach. Centralizacja Stronnictw Demokratycznych, Socjalistycznych i Syndykalistycznych to temat, który wzbudził zainteresowanie wielu osób, ponieważ ma znaczący wpływ na różne aspekty naszego codziennego życia. W tym artykule omówione zostaną różne punkty widzenia na temat Centralizacja Stronnictw Demokratycznych, Socjalistycznych i Syndykalistycznych, a także jego dzisiejsze znaczenie. Ponadto przeanalizowane zostaną implikacje, jakie Centralizacja Stronnictw Demokratycznych, Socjalistycznych i Syndykalistycznych ma w różnych kontekstach, od polityki po technologię, w tym ogólnie kulturę i społeczeństwo. Bez wątpienia Centralizacja Stronnictw Demokratycznych, Socjalistycznych i Syndykalistycznych to temat, który zasługuje na dogłębne zbadanie, aby zrozumieć jego zakres i możliwe konsekwencje w przyszłości.
Centralizacja Stronnictw Demokratycznych, Socjalistycznych i Syndykalistycznych – porozumienie polityczne powstałe 25 lutego 1944, skupiające ugrupowania lewicowe: Robotniczą Partię Polskich Socjalistów, Polskie Stronnictwo Demokratyczne (polityczna przybudówka KOP), PLAN, Związek Syndykalistów Polskich oraz Syndykalistyczną Organizację „Wolność” i Bund, który przeszedł z PPS WRN do Centralizacji w kwietniu-maju 1944 r.[1] Organem wykonawczym organizacji był Centralny Komitet Ludowy (CKL), a siłą zbrojną Polska Armia Ludowa.
Z inicjatywy Naczelnego Komitetu Ludowego doszło do porozumienia przedstawicieli Zjednoczonych Stronnictw Demokratycznych i Socjalistycznych z przedstawicielami Patriotycznego Frontu Lewicy Polskiej. Na skutek porozumienia tych bloków utworzony został blok pod nazwą Centralizacja Stronnictw Demokratycznych, Socjalistycznych i Syndykalistycznych[2].
W zebraniu założycielskim Centralnego Komitetu Ludowego na początku lutego wzięły udział delegacje SPD z inż. Romualdem Millerem na czele, PSD - z Henrykiem Boruckim, RPPS i NKL z Teofilem Głowackim, ZSP ze Stefanem Szwedowskim. Przewodniczącym CKL został Romuald Miller, sekretarzem Teofil Głowacki, zastępcą sekretarza Ferdynand Arczyński, przedstawicielem ZSP - Stefan Szwedowski. Przewodniczący NKL Wacław Barcikowski nie wszedł do CKL, pozostając przewodniczącym PLAN, która do Komitetu wydelegowała Feliksa Wiesenberga[2].
Centralizacja w swej deklaracji programowej zajęła negatywne stanowisko zarówno wobec RJN jak i KRN[3] i wysuwała propozycje wyłonienia szerokiej reprezentacji, która objęła by ugrupowania od centrum po skrajną lewicę z PPR włącznie[2].
W końcu lipca 1944 r. , już po powstaniu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego, została podjęta decyzja w sprawie wejścia CKL do KRN, a 4 sierpnia miała się odbyć konferencja połączeniowa. Przeszkodził temu wybuch Powstania warszawskiego. Dopiero w końcu września PPS-Lewica weszła wraz z CKL i Radą Obrony Narodu, jednocząc kilkanaście mniejszych organizacji konspiracyjnych w skład Powstańczego Porozumienia Demokratycznego, które uznało KRN i PKWN[4].