W ramach Cenote znajdujemy dziś temat o dużym znaczeniu i zainteresowaniu. Temat ten wywołał debaty, dyskusje i refleksje w różnych obszarach, od polityki po naukę, w tym kulturę i społeczeństwo w ogóle. Jest to temat, który zachęca nas do refleksji nad podstawowymi aspektami życia, do kwestionowania naszych przekonań i poszukiwania odpowiedzi na pytania, które towarzyszyły nam na przestrzeni dziejów. W tym artykule postaramy się zagłębić w Cenote, badając jego różne aspekty, analizując jego implikacje i oferując krytyczne i analityczne spojrzenie na temat, który dotyczy nas wszystkich.
Cenote , z języka maya dzonot – odmiana lejów zapadliskowych charakterystyczna dla równin wapiennych Meksyku i Kuby. Leje te mają kolisty kształt i pionowe ściany i wypełnione są wodą do zwierciadła wód podziemnych[1].
Ze względu na ograniczone opady i brak rzek, cenoty były dla Majów podstawowym źródłem wody i to przez cały rok. Duże miasta, takie jak Chichén Itzá budowano więc wokół tych naturalnych studni. Niektóre z nich pełniły również ważną rolę rytualną, związaną z kultem boga deszczu i wody Chaaka, który zgodnie z dawnymi wierzeniami, miał w takich studniach krasowych mieszkać[2]. Wierzono również, że studnie te prowadzą w zaświaty[3][4]. Dokonywano również ofiar z ludzi. Znaleziska archeologiczne obejmują zarówno liczne szkielety, jak i przedmioty związane z kultem[5]. Na przykład na terenie świętej cenoty (cenote sagrado) na terenie strefy archeologicznej Chichén Itzá, znaleziono liczne ludzkie szczątki, z czego około 80% kości pochodziło od dzieci w wieku pomiędzy 3 a 11 rokiem życia[3].
Współcześnie wiele z cenotów zostało zaadaptowanych przez człowieka do celów rekreacyjnych i turystycznych – w tym m.in. do zwiedzania, zażywania kąpieli, czy też do nurkowania[6].