Cegła

W tym artykule przyjrzymy się Cegła z różnych perspektyw i w różnych kontekstach. Cegła to temat, który z biegiem czasu wzbudził zainteresowanie i debatę, a jego znaczenie jest nadal oczywiste. W tym artykule zagłębimy się w liczne aspekty, które obejmuje Cegła, odnosząc się do jego implikacji, historii, wpływu na dzisiejsze społeczeństwo, a także możliwych perspektyw oferowanych przez ekspertów i badaczy w tej dziedzinie. Podobnie przeanalizujemy różne opinie i punkty widzenia w odniesieniu do Cegła, aby zapewnić czytelnikowi pełną i wzbogacającą wizję na ten temat.

Zobacz też: inne znaczenia słowa „cegła”.
Cegła – opis powierzchni

Cegła – materiał budowlany w kształcie prostopadłościanu (także klina, wycinka pierścienia kołowego lub kształtki) uformowany z gliny, wapna, piasku, cementu (bloczki betonowe) lub innych surowców mineralnych, który wytrzymałość mechaniczną i odporność na wpływy atmosferyczne uzyskuje poprzez procesy suszenia, wypalania lub naparzania parą wodną. Cegły służą m.in. do wznoszenia ścian, murów, filarów, słupów, a także fundamentów i ścian fundamentowych. Cegły mogą też być wypełnieniem stropów (strop Kleina).

Historia

Cegła jest jednym z najpopularniejszych materiałów stosowanych w budownictwie od czasów starożytnych. W kulturach starożytnego Wschodu znana była od V tysiąclecia p.n.e. cegła suszona na słońcu (surówka), przy czym w Egipcie wypierana była przez kamień. W Mezopotamii, gdzie rzadko występowały surowce kamienne, razem z surówką pojawiła się cegła palona już ok. 2800 lat p.n.e. Wypalanie było kosztowne i stosowane tylko w przypadkach, gdy na danym terenie mogło nastąpić zawilgocenie. Z Mezopotamii budownictwo ceglane przeniosło się na wschód w kierunku Chin i Indii oraz na zachód. W Grecji zaczęto stawiać budowle ceglane w IV w p.n.e[1]. Cegła silikatowa (cegła wapienno-piaskowa) pojawiła się w XIX wieku.

Od czasów babilońskich wytłaczano w cegłach napisy i stemple – znaki wytwórcy. Oznaczanie cegieł utrzymywało się w średniowieczu, renesansie i trwa do naszych czasów.

Wymiary

  • cegła romańska – przeciętne wymiary 26–28 × 12–13 × 7–9 cm
  • cegła gotycka – 28–30 × 13–14 × 7–9 cm
  • współczesna polska – 25 × 12 × 6,5 cm. Przed wojną stosowano w Polsce wymiary cegieł: 27 × 13 × 6 cm[2][3]. Jeszcze wcześniej w czasie zaborów na terenie dzisiejszej Polski stosowano różne rozmiary:
  • w Małopolsce: 29 cm × 14 cm × 6,5 cm[3],
  • w byłym Królestwie Polskiem: 27 cm × 13 cm × 6,5 cm[3],
  • w dawnym zaborze pruskim: 25 cm × 12 cm × 6,5 cm[3],
  • na kresach wschodnich (na Litwie) 26,5 cm × 13,3 cm × 6,6 cm[3].

Charakterystyka

Cegły produkuje się o różnych wymiarach, w których stosunek grubości do szerokości i długości wynosi najczęściej 1:2:4 (z uwzględnieniem grubości spoin). Najmniejsza powierzchnia prostopadłościanu cegły nazywana jest główką, wąska i długa powierzchnia to wozówka, największa powierzchnia to podstawa. Wcześniej cegły miały również kształt sześcianu.

Wytrzymałość mechaniczną cegieł określa się za pomocą klasy, np. klasa 15 oznacza wyrób o wytrzymałości na ściskanie 15 MPa.

Rodzaje cegieł

Galeria zdjęć

  • Formowanie cegieł w powojennej Polsce

Zobacz też

Informacje w projektach siostrzanych
 Multimedia w Wikimedia Commons
 Cytaty w Wikicytatach
 Definicje słownikowe w Wikisłowniku

Przypisy

  1. ↑ Zdzisław Mączeński: Elementy i detale architektoniczne w rozwoju historycznym. Warszawa: Budownictwo i Architektura, 1956, s. 7-10.
  2. ↑ Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 15 lipca 1927 r. w sprawie wymiarów cegły, używanej przy budowie. (Dz.U. z 1927 r. nr 65, poz. 577)
  3. ↑ a b c d e Krzyczkowski 1929 ↓, s. 10.

Bibliografia