Cahiers du cinéma
Obecnie Cahiers du cinéma to temat, który zyskał ogromne znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Od lat Cahiers du cinéma jest przedmiotem debaty, analiz i refleksji w różnych obszarach, od polityki po kulturę popularną. Jednak w ostatnim czasie zainteresowanie Cahiers du cinéma wzrosło wykładniczo, stając się bardzo istotnym tematem w dyskusji publicznej. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na codzienne życie ludzi, wpływ na rozwój technologii czy też rolę w ewolucji ludzkiej myśli, Cahiers du cinéma stał się podstawowym elementem, który należy wziąć pod uwagę we współczesnym społeczeństwie. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Cahiers du cinéma, analizując jego wpływ, implikacje i znaczenie w dzisiejszym świecie.
 Logo czasopisma | |
| Państwo | |
|---|---|
| Adres | |
| Wydawca |
Phaidon Press |
| Tematyka |
filmowa |
| Język |
francuski |
| Pierwszy numer |
1951 |
| ISSN | |
| Strona internetowa | |
Cahiers du cinéma – francuski miesięcznik o tematyce filmowej, założony w 1951 roku przez André Bazina, Jacques'a Doniola-Valcrozego i Josepha-Marie Lo Dukę. Na przestrzeni lat „Cahiers du cinéma” wyrobiło sobie renomę jednego z najważniejszych czasopism filmowych w historii kinematografii.
W „Cahiers du cinéma” na początku lat 50. XX wieku zgromadzili się późniejsi twórcy Nowej Fali, należący do grupy „janczarów”: Jean-Luc Godard, Éric Rohmer, Claude Chabrol, Jacques Rivette, a przede wszystkim François Truffaut. Artykuł tego ostatniego „O pewnej tendencji kina francuskiego”, zamieszczony w 1954 roku, poddał krytyce dotychczasowy stan kina francuskiego, kształtowany przez melodramatyczne filmy scenarzystów Jeana Aurenche'a i Pierre'a Bosta[1]. Zawarty w artykule Truffauta postulat wypracowania kina autorskiego odmienił zasadniczo model czasopisma; głównym celem krytyków piszących dla periodyku stało się wypracowanie polityki autorskiej i wypromowanie niedocenianych dotąd reżyserów na autorów porównywalnych z pisarzami dzieł literackich. Krytycy z „Cahiers du cinéma” zaczęli również sami tworzyć swoje własne filmy, przyczyniając się do rozwoju Nowej Fali[2].
Konserwatywny profil czasopisma uległ gwałtownej przemianie, kiedy w 1968 roku filmowcy związani z „Cahiers du cinéma” zbojkotowali decyzję ówczesnego ministra kultury André Malraux o pozbawieniu stanowiska dyrektora Cinématheque Française, Henriego Langlois. Na fali wydarzeń majowych z 1968 roku czasopismo przyjęło orientację lewicową, a głównymi jego teoretykami stali się krytycy ideologiczni Jean-Louis Comolli i Jean Narboni[3]. Profil ten utrzymał się do lat 80. XX wieku, kiedy czasopismo zarzuciło dotychczasową elitarną politykę autorską na rzecz afirmacji kultury popularnej.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ François Truffaut, A Certain Tendency of French Cinema (Une Certaine Tendance of Cinema Francaise) , newwavefilm.com .
- ↑ Notes on „Cahiers”, „The New Yorker” (ang.).
- ↑ Cahiers du cinema's politics by William Guynn , ejumpcut.org .