W tym artykule chcemy poruszyć kwestię Bruno Sommerfeld, która w ostatnich latach zyskała duże znaczenie. Bruno Sommerfeld to temat, który wzbudził zainteresowanie zarówno społeczności naukowej, jak i ogółu społeczeństwa, ze względu na jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. W tym artykule będziemy badać różne aspekty związane z Bruno Sommerfeld, od jego pochodzenia i ewolucji, aż po jego dzisiejszy wpływ. Zagłębimy się w jego implikacje zarówno na poziomie indywidualnym, jak i zbiorowym, analizując jego znaczenie w obszarach tak różnorodnych, jak gospodarka, technologia, zdrowie, kultura i środowisko. Poprzez multidyscyplinarne podejście staramy się zaoferować wszechstronną perspektywę, która pozwala nam zrozumieć dzisiejsze znaczenie i złożoność Bruno Sommerfeld.
Bruno Sommerfeld – fortepianmistrz, w latach 1905–1942 prowadził fabrykę i skład fortepianów w Bydgoszczy, ul. Elisabethstr. 47a i 56, w latach międzywojennych ze składem ul. Śniadeckich 56/2 i ul. Promenada 2, oraz fabryką ul. Pomorska, przeniesioną w 1925 na ul. Gdańską 102, przejściowo 1921–22 pod firmą Bracia Sommerfeld (wraz z Ernestem Sommerfeldem).
Członek Zrzeszenia Przemysłu i Handlu Muzycznego oraz Związku Fabrykantów w Bydgoszczy. Większą produkcję rozpoczął po 1920. Po 1930 firma miała oddziały w Poznaniu, Warszawie, Katowicach, Krakowie, Gdańsku i eksportowała (po 1935) swoje krótkie fortepiany gabinetowe (tzw. Baby Grand, długość 138 cm, szerokość 147, 7 ¼ oktawy) do Anglii, Holandii, Francji, Argentyny, Palestyny i na Cejlon. Fabryka w latach 1929–1930 zatrudniała ok. 200 pracowników. Pracowały tu dwa silniki spalinowe 60 KM, cztery prądnice 46 KM, dwadzieścia dwa silniki elektryczne 34,75 KW, zatrudniano 134 pracowników, 5 technicznych, sześciu urzędników (w 1934 r. 56 pracowników, 3 technicznych, 12 urzędników).
Na podstawie książki B. Vogla "Historia muzyki polskiej" tom X "Fortepian polski"