Bronisław Piniecki

Obecnie Bronisław Piniecki stał się tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem i znaczeniem w dzisiejszym społeczeństwie. Coraz więcej osób szuka informacji na temat Bronisław Piniecki i jego wpływu w różnych obszarach. Od polityki po technologię, Bronisław Piniecki okazał się decydującym czynnikiem, który przykuł uwagę specjalistów, ekspertów i ogółu społeczeństwa. Artykuł ten ma na celu analizę i zgłębienie znaczenia i zakresu Bronisław Piniecki, a także jego wpływu na nasze życie. Idąc tym tropem, zbadamy różne aspekty Bronisław Piniecki i jego znaczenie w dzisiejszym świecie.

Bronisław Wiktor Piniecki
ilustracja
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

16 września 1892
Karczewo (powiat grodziski)

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

7 pułk artylerii
19 pułk artylerii
17 pułk artylerii
10 pułk artylerii
1 pułk strzelców wkpl.
14 pułk artylerii
15 pułk artylerii
36 Dywizja Piechoty

Stanowiska

d-ca baterii
kwatermistrz pułku
d-ca dywizjonu artylerii
z-ca d-cy pułku
d-ca artylerii dywizyjnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
powstanie wielkopolskie
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Bronisław Wiktor Piniecki (ur. 16 września 1892 w Karczewie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej i kampanii wrześniowej. Ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w wielodzietnej rodzinie nauczyciela Bronisława i Bronisławy de Ellimer[1][2]. Uczęszczał do gimnazjów w Poznaniu i Wschowie. Od 1906 działał w tajnej organizacji patriotycznej Towarzystwa Tomasza Zana, w latach 1912–1914 był jego prezesem we Wschowie. Założył także Drużynę Strzelecką i pełnił w niej funkcję zastępcy komendanta. W 1914 zdał egzamin dojrzałości, następnie został powołany do armii niemieckiej i skierowany na front zachodni. Mianowany 24 sierpnia 1917 podporucznikiem. W armii niemieckiej służył do 1918[3].

Od 16 października w dywizjonie zapasowym 23 pułku artylerii Poznań[3]. W listopadzie 1918 wstąpił do POW Zaboru Pruskiego, następnie zorganizował 1 batalion poznański, który 27 grudnia 1918 brał udział w zajęciu magazynów uzbrojenia przy Wielkich Garbarach w Poznaniu, a na początku stycznia 1919 w walkach o Stację Lotniczą na Ławicy później wcielony do 10 pułku strzelców wielkopolskich.

Od 20 października 1919 przydzielony do szkoły podoficerskiej 1 pułku strzelców wielkopolskich[3]. W ramach 1 pułku artylerii ciężkiej Wielkopolskiej uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 20 października 1920 otrzymał awans na kapitana. 16 czerwca 1920 objął dowództwo baterii w 14 pułk artylerii, a od 20 lipca 1920, 5 baterii w 15 pułku artylerii[3].

"Za męstwo w czasie walk pod Płockiem wyróżniony Orderem Virtuti Militari"[3].

Od 1922 dowodził dywizjonem w 7 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu. 12 kwietnia 1927 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 22. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. W listopadzie tego roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy dywizjonu na stanowisko kwatermistrza[5], a 1 sierpnia 1929 przesunięty ponownie na stanowisko dowódcy dywizjonu[6]. 23 marca 1932 został przeniesiony do 19 pułku artylerii lekkiej w Nowej Wilejce na stanowisko dowódcy II dywizjonu, detaszowanego w Mołodecznie[7][8]. 24 stycznia 1934 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii[9]. W maju 1934 został przeniesiony do 17 pułku artylerii lekkiej w Gnieźnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[10]. W październiku 1934 został przeniesiony do 10 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[11].

We wrześniu 1939 był dowódcą artylerii dywizyjnej 36 Dywizji Piechoty[12][3]. W czasie kampanii wrześniowej, po 17 września 1939 dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozach w Starobielsku[3] i Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Awanse

  • podporucznik – 24 sierpnia 1917[3]
  • porucznik – 13 kwietnia 1919[3]
  • kapitan – 20 października 1920[3]
  • major – 12 kwietnia 1927
  • podpułkownik – 24 stycznia 1934

Życie prywatne

Żonaty od 1921 z Marią Pędzińską[3], z którą miał trzech synów: Ryszarda Jana, Jerzego Bronisława i Andrzeja Ksawerego[1].

Ordery i odznaczenia

Awanse pośmiertne i upamiętnienie

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[17]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

 Osobny artykuł: Awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007.

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w 2012 w Parku im. Ignacego Paderewskiego w Toronto–Etobicoke został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Bronisława Pinieckiego[18].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 483.
  2. ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 117-118.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Polak (red.) 1991 ↓, s. 118.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 327.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 226.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 236.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181, 687.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934 roku, s. 1.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263.
  12. ↑ Zarzycki 2006 ↓, s. 57.
  13. ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 181.
  15. ↑ M.P. z 1928 r. nr 296, poz. 727 „za wybitne zasługi, położone w powstaniu wielkopolskim”.
  16. ↑ a b Fotografia Bronisława Pinieckiego w mundurze majora.
  17. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  18. ↑ Krystyna Sroczyńska: Dęby Pamięci w Parku im. I.Paderewskiego. kpk-toronto.org. .

Bibliografia