Boris Kudlička

W tym artykule zbadamy fascynujący świat Boris Kudlička, odnosząc się do jego znaczenia, wpływu i znaczenia w wielu obszarach. Od swoich początków do obecnej ewolucji Boris Kudlička był przedmiotem licznych badań i debat, które przyczyniły się do poszerzenia naszego zrozumienia tego tematu. Na tych stronach zanurzymy się w jego historię, przeanalizujemy jej konsekwencje dla współczesnego społeczeństwa i zastanowimy się nad jego przyszłością. Podobnie zbadamy, jak Boris Kudlička przekształcił i nadal przekształca różne obszary, od nauki i technologii po sztukę i kulturę, oferując kompleksową i multidyscyplinarną wizję pozwalającą zrozumieć jej złożoność i zakres. Dołącz do nas w tej ekscytującej wycieczce po Boris Kudlička!

Boris Kudlička (ur. 5 grudnia 1972 w Rużomberku) – słowacki scenograf, architekt, projektant.

Absolwent scenografii w Katedrze Projektowania Scenografii i Kostiumu na Wydziale Teatralnym Akademii Sztuk Pięknych w Bratysławie oraz Akademii Sztuk Pięknych w Groningen. Od 1995 roku związany z Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie. Najpierw jako współpracownik i asystent Andrzeja Kreütz-Majewskiego, później  jako naczelny scenograf. To wtedy rozpoczął się proces kształtowania się wyrazistego stylu Kudlički, charakteryzujący się minimalistyczną kompozycją, sięganiem po nieoczywiste materiały w przestrzeni teatralnej czy też środki wyrazu przynależne innym dziedzinom, jak plastyka, film, sztuki wizualne, design, co powoduje, że jego realizacje są nieoczywiste, oparte na kontrastach i pozostawiają widzowi duże pole do interpretacji.

W 2025 został rekomendowany na dyrektora Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie[1].

Scenografia

Od 1996 roku samodzielnie tworzy scenografie przede wszystkim do spektakli operowych. Rozpoczęta w 1999 roku współpraca z Mariuszem Trelińskim zaowocowała realizacją kilkunastu tytułów operowych: Madame Butterfly[2], Król Roger[3], Otello, Don Giovanni, Oniegin, Dama pikowa, Andrea Chénier, La Bohème, Orfeusz i Eurydyka, Borys Godunow, Jolanta, Zamek Sinobrodego, Aleko, Traviata, Turandot, Latający Holender[4], Salome[5][6], Powder Her Face[7], Tristan i Izolda[8], Umarłe miasto, Ognisty Anioł, Halka. Z powodzeniem współpracuje z czołowymi teatrami operowymi i festiwalami na świecie, m.in. z Metropolitan Opera w Nowym Jorku[9], Royal Opera House w Londynie[10], Staatsoper w Berlinie, festiwalem Aix-en-Provence, Théatre Royal de la Monnaie w Brukseli, Washington Opera, Los Angeles Opera, Welsh National Opera w Cardiff, Tokyo Bunka Kaikan, Opera du Rhin w Strasbourgu, Semperoper w Dreźnie, San Francisco Opera, Oper Frankfurt, Operach Królewskich w Sztokholmie i Kopenhadze, Teatrem Maryjskim w Sankt Petersburgu, Festspielhaus w Baden-Baden, Teatrze Narodowym w Pradze i innych. Do realizacji swoich projektów operowych zapraszają go światowej sławy reżyserzy.

Spektaklem Śmierć w Wenecji rozpoczęła się jego współpraca z Keithem Warnerem, której efektem były produkcje: Króla Leara Ariberta Reimanna i Burzy Thomasa Adésa (Frankfurt), Simona Boccanegry Verdiego (Strasburg), Wesela Figara Mozarta, Diabłów z Loudun Krzysztofa Pendereckiego (Teatr Wielki – Opera Narodowa w Warszawie) oraz Otello (Royal Opera House w Londynie).

Dla japońskiego reżysera teatralnego Amona Miyamoto zaprojektował scenografię m.in. do Złotej pagody Mishimy (Kanagawa Arts Center w Jokohamie i Lincoln Festival w Nowym Jorku), a także Czarodziejski flet Mozarta (Landestheater w Linzu oraz Tokyo Bunka Kaikan) oraz Kinkakuji Mayuzumi (Opéra National du Rhin oraz Tokyo Bunka Kaikan) oraz oraz Kinkakuji Mayuzumi (Opéra National du Rhin oraz Tokyo Bunka Kaikan) i Madame Butterfly Pucciniego z kostjumami Kenzo w San Francisco Opera, Semper Oper Dreznie oraz Bunka Kaikan Hall w Tokyo.

Z Dalem Duisingiem współpracował przy realizacjach Podróży do Reims Rossiniego, Gwałtu na Lukrecji Brittena i Opowieści Hoffmanna Offenbacha (Frankfurt Oper), Medei Cherubiniego i Pasji św. Jana (Nederlandse Reisopera) oraz Jasia i Małgosi Humperdincka (Staatsteater Bern) i L’étoile Chabriera (Staatsoper Berlin).

Na zaproszenie słowackiej reżyserki Slavy Daubnerovej przygotował scenografie do oper Lolita Szczedrina w Pradze[11] i Petersburgu, Salome w Straussa (Staatsteater Karlsruhe)[12] oraz Melancholia Karlssona (Królewska Opera w Sztokholmie).[13]

Architektura / design

Zainteresowania zawodowe Borisa Kudlički nie ograniczają się tylko do opery. Od 2009 do 2018 roku wraz z Marcinem Mostafą i Natalią Paszkowską prowadził pracownię architektoniczną WWAA. Współprojektował m.in. ekspozycje polskich pawilonów na Expo w Hanowerze w 2000 roku i Expo w Szanghaju w 2010. Obecnie pracuje nad wystawą stałą w Muzeum Historii Polski, realizację której konsorcjum WWAA / Platige Image wygrało w międzynarodowym konkursie przeprowadzonym przez Muzeum. Odpowiadał m.in. za projekt trybuny dla Emira Kataru zrealizowanego w Dosze w 2015 roku i projekty wnętrz dla katarskiej telewizji Al Rayyan.

W 2018 roku wraz z partnerami Weroniką Libiszowską i Rafałem Otlogiem założył pracownię Boris Kudlička with Partners[14] która zajmuje się projektowaniem wnętrz, rezydencji i luksusowych komercyjnych obiektów użytku publicznego. Projektował między innymi wnętrza hotelu Raffles Hotel Europejski w Warszawie[15], restaurację Belvedere w Łazienkach Królewskich w Warszawie[16], restaurację Epoka w Warszawie[17], restaurację Dock19 w Warszawie, prywatne rezydencje w Katarze[18], Centrum SPA dla klubu Al Sadd w Doha[19], nowoczesne studio pilatesu Sense Studio w Warszawie[20] oraz family office w Zurychu[21]. Jest również odpowiedzialny za rewitalizację pałacu Małachowskich w Nałęczowie oraz zabytkowego zespołu pałacowo-parkowego w Oborach.

W 2018 Hotel Europejski został umieszczony na liście „World’s Greatest Places 2018” przygotowanej przez amerykański magazyn TIME. W 2020 restauracja Epoka była nominowana do międzynarodowej nagrody Restaurant & Bar Design Awards w kategorii „Colour”[22] oraz zdobyła nagrodę magazynu Warsaw Insider w kategorii „Design”[23].

Ważne miejsce w jego twórczości zajmuje działalność wystawiennicza i projektowa. Wraz z zespołem WWAA projektowal ekspozycję stałą w Domu urodzenia Fryderyka Chopina w Żelazowej Woli. W Muzeum Narodowym w Warszawie zaprojektował dwie ekspozycje: Guercino. Triumf baroku. Arcydzieła z Cento, Rzymu i kolekcji polskich oraz Brescia. Renesans na północy Włoch. Moretto-Savoldo-Moroni. Rafael-Tycjan-Lotto. Ponadto zaprojektował monumentalną wystawę Wiek teatralny na Zamku w Bratyslawie[24], współpracował z fundacja rodziny Starak przy projekcie wystawy malarstwa R. Winiarskiego oraz A. Wroblewskiego na Biennale w Wenecji w 2017 i 2024 roku oraz przygotował kuratorski koncept i projekt wystawy Space and Time we współpracy z OmenaArt Foundation w Rabat na Malcie[25].

Nagrody / Wyróżnienia

Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień. W 2005 roku Instytut Teatralny przyznał mu nagrodę za scenografię do przedstawienia Ryszard II w Teatrze Narodowym. W 2006 roku został odznaczony przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Brązowym, a w 2015 roku Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2015 roku wspólnie z Mariuszem Trelińskim otrzymał nagrodę Superbrands przyznawaną przez Culture.pl. Dwukrotnie uhonorowano go słowacką nagrodą teatralną Dosky. Dwukrotnie również – w 2007 i 2015 roku – na Praskim Quadriennale zdobył Złoty Medal[26], a w 2011 roku był jego kuratorem generalnym[27]. W 2025 został odznaczony Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[28].

W dziedzinie architektury w roku 2010 za projekt ekspozycji Polskiego Pawilonu jego zespół otrzymał srebrny medal lub Nagrodę Property Design Award 2019 i nagrodę Eurobuild CEE 2018 za projekt wnętrz Hotelu Europejskiego.

Przypisy

  1. ↑ Boris Kudlička rekomendowany na dyrektora Teatru Wielkiego – Opery Narodowej , dzieje.pl .
  2. ↑ Madame Butterfly , Teatr Wielki Opera Narodowa (pol.).
  3. ↑ Król Roger , Teatr Wielki Opera Narodowa (pol.).
  4. ↑ Latający Holender , Teatr Wielki Opera Narodowa (pol.).
  5. ↑ Salome , Teatr Wielki Opera Narodowa (pol.).
  6. ↑ „Umarłe miasto” to triumfalny powrót na scenę duetu Treliński / Kudlička , Opera Lovers (pol.).
  7. ↑ Powder Her Face , Teatr Wielki Opera Narodowa (pol.).
  8. ↑ Tristan i Izolda , Teatr Wielki Opera Narodowa (pol.).
  9. ↑ Metropolitan Opera: minister kultury na premierze „Tristana i Izoldy” w reż. Trelińskiego MKiDN – 2016 (pol.).
  10. ↑ Boris Kudlička – People – Royal Opera House, roh.org.uk .
  11. ↑ Production detail , National Theatre (ang.).
  12. ↑ Salome, Badisches Staatstheater Karlsruhe, 14 May - July 8 2022, Karlsruhe, Germany | Watch Online , Operabase, 14 maja 2022 (ang.).
  13. ↑ Melancholia | Opera | Royal Swedish Opera , www.operan.se (ang.).
  14. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners , Boris Kudlička with Partners (pol.).
  15. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners , Boris Kudlička with Partners (pol.).
  16. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners , Boris Kudlička with Partners (pol.).
  17. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners , Boris Kudlička with Partners (pol.).
  18. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners , Boris Kudlička with Partners (pol.).
  19. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners , Boris Kudlička with Partners (pol.).
  20. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners , Boris Kudlička with Partners (pol.).
  21. ↑ Marcin Sołowski-, Boris Kudlička with Partners , Boris Kudlička with Partners (pol.).
  22. ↑ Premier Hospitality International 2.7 , Premier Construction News, 30 listopada 2020 (ang.).
  23. ↑ Best of Warsaw 2020: Design , Warsaw Insider, 10 listopada 2020 (ang.).
  24. ↑ Divadelné storočie - stopy a postoje | Divadelný ústav , www.theatre.sk .
  25. ↑ Space and Time – OmenaArt Foundation – Maltarti (ang.).
  26. ↑ Projekt Borisa Kudlički nagrodzony na praskim Quadrenniale | WWAA (pol.).
  27. ↑ Polscy artyści na Praskim Quadriennale , Culture.pl (pol.).
  28. ↑ Kudlička, Pągowski i Treliński ze złotymi „Gloriami”. ruchmuzyczny.pl, 3 lutego 2023. .

Linki zewnętrzne