Bolesław Babecki

W dzisiejszym świecie Bolesław Babecki stał się tematem rosnącego zainteresowania i debaty wśród ludzi w każdym wieku i na różnych etapach życia. Niezależnie od tego, czy chodzi o wpływ na społeczeństwo, znaczenie w kulturze popularnej czy wpływ na życie codzienne, Bolesław Babecki przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od swoich początków do obecnej ewolucji, Bolesław Babecki pozostawił niezatarty ślad we współczesnym świecie i niezwykle ważne jest zrozumienie jego znaczenia w obecnym kontekście. W tym artykule zbadamy różne aspekty Bolesław Babecki i zbadamy jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.

Bolesław Stefan Babecki
Ilustracja
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

31 marca 1893
Kluszewo

Data i miejsce śmierci

22 marca 1978
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1946

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

I Korpus Polski w Rosji,
13 Pułk Artylerii Lekkiej,
„Pierwszy Marszałek”,
Pociąg Pancerny nr 1
9 Pułk Artylerii Polowej

Stanowiska

kwatermistrz pułku
dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa
obrona Warszawy (1939)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka „Znak Pancerny”
Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Bolesława Babeckiego na cmentarzu komunalnym Północnym

Bolesław Stefan Babecki (ur. 31 marca 1893 w Kluszewie, zm. 22 marca 1978 w Warszawie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Pochodził z ziemiańskiej rodziny Antoniego Walentego i Józefy z Krośnickich. Uczestnik I wojny światowej. Żołnierz I Korpusu Polskiego w Rosji. W Wojsku Polskim służył od listopada 1918. W 1919 jako podporucznik artylerii przebywał na kilkumiesięcznym kursie w Oficerskiej Szkole Artylerii w Rembertowie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej był dowódcą pociągów pancernych: „Strzelec Kresowy”, „Zagończyk” i „Pierwszy Marszałek”. Brał udział w walkach na froncie litewsko-białoruskim oraz w Małopolsce Wschodniej.

Po wojnie został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Pełnił służbę w 13 pułku artylerii polowej, a następnie był dowódcą pociągu pancernego nr 1. 31 marca 1924 został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 140. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Od 1928 służył w 9 pułku artylerii polowej na stanowisku dowódcy baterii, potem dowódcy dywizjonu. 17 grudnia 1931 awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 13. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W czerwcu 1933 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[1]. W 1937 był Prezesem Obwodu Powiatowego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (LOPP) w Siedlcach[2].

Podczas kampanii wrześniowej dowodził II dywizjonem 9 pułku artylerii lekkiej. Wziął udział w obronie Warszawy. Podczas walk 21 września 1939 w rejonie Młocin został ranny. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał m.in. w Oflagu XI B Braunschweig i Oflagu II C Woldenberg.

Po uwolnieniu wrócił do kraju i powrócił do armii. Był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Artylerii nr 2 w Toruniu. Awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1944, dowodził 38 pułkiem artylerii lekkiej w Koźlu.

Zwolniony z wojska w 1946. Pracował m.in. w Spółdzielni Inwalidów we Wrocławiu i jako robotnik sezonowy w Nadleśnictwie Państwowym Oława.

Zmarł 22 marca 1978 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie (kwatera E-XI-6-1-5/6)[3].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 128.
  2. ↑ Kronika. Z życia L.O.P.P. „Życie Podlasia” R.IV, Nr 43 (182), Siedlce, 24 października 1937 r. s. 2.
  3. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze , cmentarzekomunalne.com.pl .
  4. ↑ Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 2, s. 112
  5. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1933 roku, s. 73.

Bibliografia