Bogusław Adamowicz

W rozległym świecie Bogusław Adamowicz istnieje niezliczona ilość aspektów, które zasługują na zbadanie i przeanalizowanie. Niezależnie od tego, czy z perspektywy eksperta w danej dziedzinie, czy z wizji prostego entuzjasty, Bogusław Adamowicz oferuje nieograniczone możliwości zagłębienia się w różne jego aspekty. W tym artykule zagłębimy się w fascynujący wszechświat Bogusław Adamowicz, badając jego pochodzenie, wpływ na społeczeństwo i możliwe konsekwencje dla przyszłości. Dołącz do nas i zanurz się w ekscytującym świecie Bogusław Adamowicz i odkryj wszystko, co ma do zaoferowania ta koncepcja.

Bogusław Michał Adamowicz
B. Korda, Self
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 stycznia 1870
Mińsk

Data śmierci

1944?

Dziedzina sztuki

literatura, malarstwo

Epoka

symbolizm, impresjonizm, parnasizm

Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach

Bogusław Michał Adamowicz, ps. B. Korda, Self (ur. 13 stycznia 1870 w Mińsku, zm. 1944?) – poeta, prozaik oraz malarz okresu Młodej Polski. Twórca poezji patriotycznej i utworów inspirowanych symbolizmem, impresjonizmem i parnasizmem. Autor powieści i opowiadań utrzymanych w stylistyce weird-fiction.

Życiorys

Urodził się 13 stycznia 1870 w Mińsku, w rodzinie Emeryka, malarza, rysownika, litografa i drukarza, i Józefiny ze Szretterów[1]. Ukończył gimnazjum klasyczne w Mińsku[2]. Studiował malarstwo w Paryżu, specjalizował się w malarstwie miniaturowym. W latach 1906–1911 przebywał w Krakowie. Ok. 1911 r. wrócił do Mińska, gdzie w latach 1918–1920 był redaktorem „Gońca Mińskiego”. W latach 1920–1944 mieszkał w Warszawie. Po powstaniu warszawskim został przymusowo ewakuowany, po czym zaginął bez wieści.

Twórczość

Debiutował w roku 1893 w warszawskim „Głosie” nr 25 wierszami Serce i Poeci, w następnym numerze ukazały się kolejne wiersze: W albumie, Tęsknota i Krajobraz. Twórczość Adamowicza dzieli się na dwa odrębne nurty. Pierwszy skupia się na tematyce erotycznej o nekrofilskim, lekko satanicznym odcieniu. Wiersze te wywodziły się z kręgu inspiracji twórczością Edgara Allana Poego oraz typowych młodopolskich zainteresowań wszelkiego rodzaju skrajnościami, zboczeniami i zwyrodnieniami umysłu ludzkiego. Skrajnie pojmowana, niszczycielska i chorobliwa żądza zaspokojenia seksualnego jest u Adamowicza tożsama z bergsonowskim élan vital, mimo iż poczucie sił życiowych czerpie w bliskości śmierci. Poezję tę cechuje wyjątkowa wrażliwość na detale obrazu i wrażeń, synestezja i subtelność języka, daleka od przybyszewszczyzny czy wielosłowia.

Drugi nurt poezji Adamowicza wliczał się (obok poezji Tadeusza Micińskiego i Antoniego Langego) do nurtu kontynuującego i poddającego rozważaniom filozofię genezyjską Juliusza Słowackiego. Adamowski był przy tym zwolennikiem relatywizmu historiozoficznego, jednocześnie (swoją wizją narodu oraz wrażliwością na krzywdę i spodlenie społeczne) zbliżając się raczej w stronę pozytywizmu niż Młodej Polski.

Prócz tego krytycy dopatrywali się w poezji Adamowicza kręgów inspiracji poezją Charles’a Baudelaire’a oraz Charles’a Leconte de Lisle’a. Jego utwory tłumaczone były na język francuski.

W 1951 Triumf żółtych oraz Wesoły marszałek zostały wycofane z polskich bibliotek oraz objęte cenzurą[3].

Publikacje

Poezja

Proza

Przypisy

  1. ↑ Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 4.
  2. ↑ Andrzej Niewiadomski, Słownik polskich autorów SF, „Fantastyka” (1/82), 1982, s. 51, ISSN 1731-7134.
  3. ↑ Cenzura PRL : wykaz książek podlegających niezwłocznemu wycofaniu 1 X 1951 r. posł. Zbigniew Żmigrodzki. Nortom: Wrocław, 2002, s. 3. ISBN 83-85829-88-1.

Bibliografia

Linki zewnętrzne