Bogdan Augustyniak
W dzisiejszym świecie Bogdan Augustyniak stał się bardzo istotny w różnych aspektach życia codziennego. Zarówno na poziomie osobistym, jak i zawodowym, obecność Bogdan Augustyniak stała się czynnikiem decydującym, który kształtuje nasze decyzje, opinie i zachowania. Wraz z postępem technologii i globalizacją Bogdan Augustyniak zdołał przekroczyć granice i bariery kulturowe, stając się tematem ogólnego zainteresowania i miejscem spotkań współczesnego społeczeństwa. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na politykę i kulturę, Bogdan Augustyniak stworzył sieć powiązań, która wpływa na wszystkie zakątki planety. W tym artykule przyjrzymy się bliżej fundamentalnej roli, jaką Bogdan Augustyniak odgrywa w naszym codziennym życiu i temu, jak udało mu się zyskać pozycję kluczowego elementu ewolucji dzisiejszego społeczeństwa.
| Data i miejsce urodzenia |
30 stycznia 1940 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 września 2006 |
| Zawód |
reżyser, dyrektor teatrów |
| Współmałżonek |
Bogdan Augustyniak (ur. 30 stycznia 1940 w Wojkowicach, zm. 18 września 2006 w Warszawie) – polski reżyser teatralny, radiowy i telewizyjny, dyrektor teatrów.
Życiorys
Ukończył historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie reżyserię w dzisiejszej Akademii Teatralnej.
Od 1982 był dyrektorem Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach, który pod jego kierownictwem w tym trudnym politycznie i gospodarczo okresie zyskał sobie opinię jednej z najciekawszych scen kraju. Od 1991 do swojej śmierci był dyrektorem Teatru na Woli w Warszawie. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Dyrektorów Teatrów i od początku jego istnienia członkiem zarządu. Był też przewodniczącym Wolskiej Rady Kultury. Współpracował z Teatrem Telewizji.
W Teatrze na Woli wystawiał m.in. „Nosorożca” Eugène’a Ionesco (1991), „Króla Nikodema” Ferdynanda Goetla (1991), „Fedrę” Jeana Baptiste’a Racine’a (1993), „Kościuszkę pod Racławicami” Władysława Ludwika Anczyca (1994), „Cud na Greenpoincie” Edwarda Redlińskiego (1996), „Pierwszą młodość” Christiana Guidicellego (1997) „Cenę” Arthura Millera (1999), „Rozmowę w domu Państwa Stein o nieobecnym panu von Goethe” Petera Hacksa (2001), „Panienkę z Tacny” Mario Vargasa Llosy (2000), „Czuwanie” Morrisa Panycha (2004). Ostatnią jego pracą reżyserską była „Grace i Gloria” Toma Zieglera (2006).
Jego żoną była Marta Fik[1]. Jest pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwatera A II rząd 12 grób 9[2].
Przypisy
- ↑ Wyborcza.pl , wyborcza.pl .
- ↑ Miejsce pochówku. .
Linki zewnętrzne
- Bogdan Augustyniak w bazie filmpolski.pl