Bernard Gavoty

We współczesnym świecie Bernard Gavoty staje się coraz bardziej istotne. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym, politycznym czy kulturowym, Bernard Gavoty nabrał znaczenia, którego nie można przeoczyć. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane z Bernard Gavoty, od jego wpływu na nasze codzienne życie po wpływ na społeczeństwo jako całość. Przeanalizujemy wyzwania i możliwości, jakie stwarza Bernard Gavoty, a także możliwe rozwiązania i strategie, aby im sprostać. Artykuł ten, stosując podejście multidyscyplinarne, stara się przedstawić wszechstronną wizję Bernard Gavoty i jego roli we współczesnym świecie.

Bernard Gavoty
Imię i nazwisko

Bernard Georges Marie Gavoty

Pseudonim

Clarendon

Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1908
Paryż

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

24 października 1981
Paryż

Instrumenty

organy

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

organista, pisarz

Bernard Georges Marie Gavoty[1], pseudonim Clarendon[1][2] (ur. 2 kwietnia 1908 w Paryżu[1][2], zm. 24 października 1981 tamże[1]) – francuski organista i pisarz muzyczny.

Życiorys

Ukończył studia w zakresie filozofii i literatury na Sorbonie, uczył się też gry na organach i kompozycji w Konserwatorium Paryskim[1]. Od 1942 roku pełnił funkcję organisty w paryskim kościele Saint-Louis des Invalides[1][2]. Od 1945 roku pod pseudonimem Clarendon pisał krytyki muzyczne do dziennika „Le Figaro[1][2]. Od 1948 roku współpracował z ORTF[2]. Był autorem serii bogato ilustrowanych monografii na temat muzyków współczesnych pt. Les Grands interprètes (wyd. Genewa 1953–1955), pracował także przy tworzeniu filmów dokumentalnych[1].

Ważniejsze prace

(na podstawie materiałów źródłowych[1])

  • Louis Vierne: Vie et l’oeuvre (1943)
  • Jehan Alain, musicien français (1911–1940) (1945)
  • Les Français sont-ils musiciens? (1948)
  • Souvenirs de Georges Enesco (1955)
  • Pour ou contre la musique moderne? (1957), wspólnie z J.-Y. Danielem-Lesurem
  • La Musique adoucit les moeurs (1959)
  • Chopin amoureux (1960), wspólnie z É. Vuillermoz
  • Dix grands musiciens (1963)
  • Vingt grand interprètes (1967)
  • L’Arme à gauche (1971)
  • Parler, parler! (1972)
  • Chopin (1974)
  • Reynaldo Hahn: Le Musicien de la belle époque (1976)
  • Alfred Cortot (1977)
  • Anicroches (1979)
  • Liszt: Le Virtuose, 1811–1848 (1980)

Przypisy

  1. a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1237. ISBN 0-02-865527-3.
  2. a b c d e Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 249. ISBN 83-224-0344-5.