Benigno Aquino III

Benigno Aquino III

Data i miejsce urodzenia	8 lutego 1960 Manila
Data i miejsce śmierci	24 czerwca 2021 Quezon City
15. Prezydent Filipin
Okres	od 30 czerwca 2010 do 30 czerwca 2016
Przynależność polityczna	Partia Liberalna
Poprzednik	Gloria Macapagal-Arroyo
Następca	Rodrigo Duterte
Senator
Okres	od 30 czerwca 2007 do 30 czerwca 2010
Członek Izby Reprezentantów
Okres	od 30 czerwca 1998 do 30 czerwca 2007
Przynależność polityczna	Partia Liberalna
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Benigno Simeon Cojuangco Aquino III, również Noynoy Aquino (ur. 8 lutego 1960 w Manili, zm. 24 czerwca 2021 w Quezon City^[1]) – filipiński polityk, członek Izby Reprezentantów (1998–2007), senator (2007–2010), prezydent Filipin w latach 2010–2016.

Syn byłej prezydent Corazon Aquino oraz senatora Benigno Aquino.

Urodził się 8 lutego 1960 w Manili. Był jednym z pięciorga dzieci i jedynym synem Benigno Aquino, ówczesnego wicegubernatora prowincji Tarlac oraz Corazon Aquino. W latach 1977–1981 studiował ekonomię (licencjat) na Uniwersytet Ateneum Manilski^[2]. Po studiach pracował jako promotor sprzedaży detalicznej i asystent ds. promocji w firmie Nike^[3].

W 1983 zabójstwo jego ojca stało się symbolem sprzeciwu wobec reżimu Ferdinanda Marcosa. Trzy lata później jego matka została wybrana prezydentem Filipin. 28 sierpnia 1987 Aquino razem z matką stał się obiektem ataku ze strony wojskowych, usiłujących przeprowadzić zamach stanu i obalić władzę prezydent Aquino. W czasie ataku na pałac prezydencki Malacañang Palace, Aquino został pięciokrotnie postrzelony, a jedna z kul na stałe utknęła w jego szyi. Troje z jego ochroniarzy zginęło^[4]. W latach 1986–1993 zajmował stanowisko wicedyrektora i skarbnika firmy Best Security Agency Corporation prowadzonej przez jego wuja Anolina Oretę^[3]. W latach 1993–1996 pracował jako asystent ds. administracji, a następnie menedżer w cukrowni Central Azucarera de Tarlac.

Od początku swojej działalności politycznej był związany z Partią Liberalną. W latach 1992–2002 oraz 2004-2006 pełnił funkcję jej sekretarza generalnego. Od 2002 do 2004 był wiceprzewodniczącym partii na wyspie Luzon. 17 marca 2006 objął stanowisko wiceprzewodniczącego Partii Liberalnej^[2].

W 1998 został wybrany w skład Izby Reprezentantów z ramienia Partii Liberalnej w II dystrykcie Tarlac. W wyborach w 2001 oraz w 2004 odnawiał mandat deputowanego. Pełnił go do 2007. Od 8 listopada 2004 do 21 lutego 2006 zajmował stanowisko wiceprzewodniczącego Izby Reprezentantów. Zasiadał w różnych komisjach parlamentu: Komisji Zaopatrzenia, Transportu i Komunikacji; Rolnictwa; Banków i Pośredników Finansowych; Porządku Publicznego i Bezpieczeństwa; Stosunków Międzyparlamentarnych i Dyplomacji; Energii. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Praw Człowieka. Jedną z jego kluczowych inicjatyw legislacyjnych był projekt ustawy nakazującej przeprowadzanie publicznych przetargów na zakup paliwa i ropy naftowej dla wojska^[2][5].

W czasie wyborów z 14 maja 2007 dostał się do Senatu i 30 czerwca 2007 oficjalnie objął mandat. Pełnił go do 30 czerwca 2010^[6].

W sierpniu 2009, po śmierci Corazon Aquino, na Filipinach zaczęły się pojawiać głosy nawołujące jej syna do startu w wyborach prezydenckich w 2010 w celu kontynuowania spuścizny po swojej matce. 1 września 2009 Mar Roxas, przewodniczący Partii Liberalnej i potencjalny kandydat w wyborach prezydenckich, zrezygnował z udziału w nich, wspierając jednocześnie kandydaturę Aquino^[7]. 9 września 2009, w 40 dni po śmierci matki, Aquino oficjalnie ogłosił swój udział w wyborach prezydenckich zaplanowanych na 10 maja 2010. Dokonał tego w klubie Club Filipino w Manili, w którym odbyła się uroczysta inauguracja prezydentury Corazon Aquino. Oświadczył, że chce stworzyć demokrację przyjazną dla wszystkich, a nie tylko dla bogatych i wpływowych^[8][9].

Od czasu ogłoszenia swojej kandydatury pozostawał faworytem sondaży wyborczych. Swoją popularność w dużej mierze zawdzięczał autorytetowi i dokonaniom matki^[10]. W czasie kampanii wyborczej obiecywał kontynuację jej demokratycznego programu, walkę z korupcją, likwidację skrajnej nędzy panującej w wielu regionach kraju, a także poprawę ściągalności zobowiązań podatkowych od obywateli i osób prawnych^[11]. W wyborach prezydenckich 10 maja 2010 zdobył 42,08% głosów poparcia (15,2 mln), pokonując byłego prezydenta Josepha Estradę (26%) oraz senatora Manny’ego Villara (15%). 9 czerwca 2010 został oficjalnie ogłoszony przez Kongres prezydentem elektem^[12][13].

30 czerwca 2010 został zaprzysiężony na stanowisku prezydenta w nadmorskim parku Rizal Park w Manili. W uroczystościach uczestniczyło co najmniej pół miliona osób, wielu ubranych w tradycyjne żółte stroje symbolizujące rządy Corazon Aquino. W inauguracyjnym przemówieniu zapowiedział walkę z korupcją i biedą, reformę wymiaru sprawiedliwości oraz zakończenie walk i rebelii na południu kraju, wszczynanych przez islamskich i komunistycznych bojowników. W nawiązaniu do rządów swojej poprzedniczki powiedział, że jego wybór oznacza „koniec przywództwa będącego nieczułym na cierpiących”. Ogłosił także powołanie „komisji prawdy” w celu zbadania oskarżeń korupcyjnych wobec poprzedniej administracji prezydent Macapagal-Arroyo^[14][15].

24 czerwca 2021 we wczesnych godzinach porannych Aquino został znaleziony nieprzytomny przez służącą w swoim domu w Quezon City. Został następnie przetransportowany do Capitol Medical Center w Diliman, gdzie zmarł tego samego dnia^[16]. Jako przyczynę zgonu stwierdzono wtórną do cukrzycy niewydolność nerek^[17]. Aquino był w trakcie oczekiwania na dawcę nerki do transplantacji^[18].

Jego prochy spoczęły w grobie rodziców w Manila Memorial Park w Parañaque^[19].

Był kawalerem^[2], nie miał dzieci, był abstynentem^[20]. W 2008 związał się z radną z Valenzueli, Shalani Soledad. W przeszłości pozostawał w kilku nieformalnych związkach, m.in. ze stewardesą, asystentką senatora Francisa Pangilinana oraz dwiema aktorkami^[21].

• Wielki Łańcuch Orderu Mubaraka Wielkiego – Kuwejt, 2012^[22]
• Gwiazda Republiki Indonezji I klasy – Indonezja, 2014^[23]
• Wielka Wstęga Orderu Chryzantemy – Japonia, 2015^[24]
• Wielki Łańcuch Orderu Pro Merito Melitensi – Zakon Maltański, 2015^[25]