Beli
W tym artykule poruszymy kwestię Beli, która dzisiaj staje się coraz bardziej aktualna. Od momentu powstania Beli wzbudził duże zainteresowanie w różnych sektorach, wywołując debaty i kontrowersje wokół jego wpływu społecznego, gospodarczego i kulturowego. W tym sensie niezbędna jest dogłębna analiza różnych aspektów związanych z Beli, a także jego implikacji na poziomie globalnym. Podobnie będzie starał się przedstawić wszechstronną i obiektywną wizję tego tematu, dostarczając kluczowych informacji, które pozwolą czytelnikowi zrozumieć jego dzisiejsze znaczenie i zakres.
| bóg płodności i słońca, opiekun trzody (owiec i bydła) | |
| Inne imiona |
Belenus, Bel (Irlandia), Belenos (Galia), Bile |
|---|---|
| Występowanie | |
| Nazwa święta |
Beltane (noc 30 kwietnia/1 maja) |
| Odpowiednik |
Apollo (rzymski) |
| Rodzina | |
| Żona | |
| Dzieci |
Dagda, |
Beli, Belenus („lśniący”) – w mitologii brytańskiej, szczególnie w Galii (później od Italii po Brytanię), bóg płodności i słońca, mający w swej pieczy owce i bydło. Jego małżonką była Belisama. W Irlandii znany był jako Bile („święte drzewo”). Mógł być identyczny z Belatu-Cadrosem.
W Walii uważano go za męża Danu i ojca takich postaci, jak Dagda, Dian Cecht, Lir, Lugh, Gwydion, Govannon, Arianrhod, Gilfaethwy i Amaethon. Mimo szerokiego rozprzestrzenienia jego kultu, wiadomości o nim są wyjątkowo skąpe[1].
Kult
Jego świętem było Beltaine („Ogień Bela”) przypadające w dniu 1 maja. Zapalano wtedy ognie oczyszczające, zmuszając bydło, by przeszło między nimi przed wyjściem na pastwisko. Jego kult istniał również wśród Celtów zamieszkujących Galię (Akwitanię, Burgundię, ziemie Ligurów) i północną Italię, lecz także Brytanię, Irlandię i Walię. Na obszarach opanowanych przez Rzymian został utożsamiony z Apollonem[2]. Był głównym bóstwem Noricum, jako Apollonowi oddawano mu szczególną cześć w Akwilei[3]. Miano jego przetrwało w niektórych nazwach miejscowych, jak np. londyńskiego Billingsgate[4].
Inne imiona
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Podręczna miniencyklopedia mitologii. Grecy–Rzymianie–Celtowie. Warszawa: RTW, 2001, ISBN 83-7294-019-3, s. 198.
- ↑ Miranda Jane Green:Mity celtyckie. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2001, s. 53.
- ↑ Myles Dillon, Nora K. Chadwick: Ze świata Celtów. Warszawa: PIW, 1975, s. 136–137.
- ↑ Podręczna miniencyklopedia mitologii. Grecy–Rzymianie–Celtowie, dz. cyt., s. 198.
