Dziś chcemy poruszyć temat Antun Barac, aspektu, który w ostatnim czasie zyskał na znaczeniu i budzi zainteresowanie szerokiego spektrum społeczeństwa. Od swoich początków po wpływ na współczesne społeczeństwo, Antun Barac był przedmiotem debaty, refleksji i badań. Na przestrzeni dziejów Antun Barac wywierał wpływ na różne dziedziny życia, od polityki po kulturę, a jego znaczenie stale rosło. W tym artykule zbadamy różne aspekty Antun Barac, badając jego ewolucję w czasie i jego dzisiejszy wpływ. Mamy nadzieję, że ta analiza zapewni szersze i wzbogacające spojrzenie na Antun Barac, oferując naszym czytelnikom głębsze zrozumienie tego tematu będącego przedmiotem powszechnego zainteresowania.
![]() Popiersie Antuna Baraca w Crikvenicy | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie |
pisarz, historyk i teoretyk literatury, krytyk literacki |
Narodowość | |
Alma Mater |
Antun Barac (ur. 20 sierpnia 1894 w Kamenjaku, zm. 1 listopada 1955 w Zagrzebiu[1][2]) – chorwacki historyk, teoretyk literatury, a także pisarz i krytyk literacki[3].
Studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu w Zagrzebiu, który ukończył w 1917 roku. Rok później uzyskał stopień doktora pisząc rozprawę na temat twórczości Vladimira Nazora. Pracował jako wykładowca w liceach w Sušaku i Zagrzebiu, a od 1930 roku uczył także na swojej macierzystej uczelni[4]. W 1947 został przyjęty w poczet członków Jugosłowiańskiej Akademii Nauk i Sztuki[1][5].
Był redaktorem licznych czasopism naukowych i antologii, między innymi Jugoslavenska njiva i Mladost, pisał również podręczniki dla szkół średnich wraz z Nazorem[1]. Pełnił funkcję rektora i prorektora Uniwersytetu Zagrzebskiego[6]. Obecnie uznawany jest za jednego z bardziej znaczących teoretyków współczesnej literatury chorwackiej, zwłaszcza w kontekście pozycji literatury chorwackiej w ujęciu europejskim. Publikował monografie czołowych chorwackich osobistości, takich jak Vladimir Nazor, August Šenoa, Vladimir Vidrić czy Ivan Mažuranić[1], a także prace krytyków i eseistów poświęcone mniej znanym pisarzom, takim jak Franjo Horvat Kiš, Ivan Perkovac, czy Luka Botić[1].
Zmarł 1 listopada 1955 w Zagrzebiu, pochowano go na cmentarzu Mirogoj (kwatera 5 -II/I -48)[7]. Jego imieniem nazwano plac w Nowym Zagrzebiu[6].