Antonio Paracca
W dzisiejszym świecie Antonio Paracca stał się tematem bardzo interesującym dla wielu osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie w społeczeństwie, wpływ na życie codzienne czy znaczenie historyczne, Antonio Paracca przykuł uwagę osób w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Od momentu pojawienia się Antonio Paracca był przedmiotem debaty, badań i analiz, generując dużą liczbę badań i opinii, które miały na celu zrozumienie jego znaczenia i wpływu w różnych kontekstach. W tym artykule zbadamy różne aspekty Antonio Paracca, od jego pochodzenia po jego obecny wpływ, w celu przedstawienia kompleksowego spojrzenia na ten temat, który jest dziś tak istotny.
| Data i miejsce urodzenia |
11 października 1722 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1780-1790? |
| Narodowość |
włoska |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
| Ważne dzieła | |
Antonio Paracca (ur. 11 października 1722 w Castello Valsolda) we Włoszech – włoski architekt, przedstawiciel późnego baroku, od lat 50. XVIII wieku działał na północno-wschodnich terenach Rzeczypospolitej Obojga Narodów.
Jego rodzicami byli Domenico i Marta (córka Francesca Merlini i Cecylii). Rodzicami chrzestnymi byli Domenico Fontana oraz Anna Maria, matka Dominika Merliniego (ulubionego architekta króla Stanisława Augusta Poniatowskiego)[1].
W 1751 roku jest wzmiankowany jego pobyt w Warszawie. Antonio Paracca był nadwornym architektem rodu Platerów mających posiadłości w Inflantach polskich (obecnie na terenie Łotwy)[1]. Przypuszczalnie na jego twórczość miał wpływ działający wcześniej w Rzeczypospolitej jego rodak Guido Antonio Longhi. Po pożarze w 1753 roku przybył do Grodna, gdzie zatrudnił go Antoni Tyzenhauz.
W Inflantach polskich kupił majątek w powiecie lucyńskim i ożenił się z Polką pochodzącą z rodziny Małachowskich, z którą miał trzech synów. Dwaj jego synowie służyli w Wojsku Polskim, a trzeci po Powstaniu styczniowym został zesłany przez Rosjan na Syberię[1].
Przypuszczalne realizacje:
- Krasław – Biblioteka Platerów (1759)
- Kościół w Berezweczu[1] (1756-1763)
- Wilno – „Bramka Bazyliańska” przy klasztorze Bazylianów
- Druja – kościół Dominikanów
- Druja – zwieńczenie wieży i brama do kościoła Bernardynów
- Druja – Synagoga żydowska
- Piedruja – kościół
- Iłukszta – kościół (1762)
- Posiń - wieża kościoła dominikanów (1753-1761)
- Grodno - przypuszczalnie zwieńczenie wieży kościoła bernardynów
-
Kościół w Berezweczu -
Wilno – Bramka Bazyliańska -
Druja – brama do kościoła Bernardynów -
Piedruja – kościół -
Krasław – Biblioteka -
Iłukszta -
Posiń - kościół św.Dominika -
Zwieńczenie wieży kościoła bernardynów w Grodnie
.jpg)
.jpg)
.JPG)
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c d Mariusz Karpowicz, Wileńska odmiana architektury XVIII wieku, Wydawnictwo: Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa 2012, ISBN 978-83-63580-10-0.
Bibliografia
- Mariusz Karpowicz, Wileńska odmiana architektury XVIII wieku, Wydawnictwo: Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa 2012, ISBN 978-83-63580-10-0.