Antoni Węglarczyk
W dzisiejszym świecie Antoni Węglarczyk to temat budzący duże zainteresowanie i debatę w społeczeństwie. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na kulturę popularną, Antoni Węglarczyk przykuł uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa. Wraz z postępem technologii i zmianami trendów Antoni Węglarczyk stał się gorącym tematem, który nigdy nie przestaje pojawiać się na pierwszych stronach gazet w mediach. W tym artykule zbadamy różne aspekty Antoni Węglarczyk, jego ewolucję w czasie i jego znaczenie we współczesnym świecie.
| Data urodzenia |
18 stycznia 1907 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci |
6 listopada 1939 | ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Antoni Węglarczyk (ur. 18 stycznia 1907 w Hucie Laura, zm. 6 listopada 1939 we Lwowie[1]) – polski lekkoatleta, specjalista rzutu młotem, wielokrotny mistrz i rekordzista Polski, działacz sportowy.
Urodził się w Hucie Laura, ob. część Siemianowic Śląskich. Od 1921 pracował w kopalni[2].
Był mistrzem Polski w rzucie młotem w 1936, 1937 i 1938, wicemistrzem w 1939 oraz brązowym medalistą w 1935[3].
Czterokrotnie ustanawiał rekordy Polski w rzucie młotem, od 44,05 m (30 sierpnia 1936, Chorzów) do 50,48 m (9 października 1938, Chorzów)[4]. Był pierwszym polskim zawodnikiem, który rzucił młotem ponad 50 m. Jako pierwszy Polak stosował trzy obroty w kole[2].
W latach 1937–1938 wystąpił w czterech meczach reprezentacji Polski (4 starty), odnosząc 1 zwycięstwo indywidualne.
Rekordy życiowe[1]:
- pchnięcie kulą – 12,76 m (15 maja 1938, Chorzów)
- rzut młotem – 50,58 m (21 sierpnia 1938, Katowice)
Był zawodnikiem klubów: Lurych Sokół Siemianowice (1922-1930), Sokół Chorzów (1931-1938) i Sokół Krywałd (1939).
Był działaczem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół". Działał jako instruktor łucznictwa, boksu, lekkoatletyki i gier sportowych[2]. Był mistrzem Śląska w podnoszeniu ciężarów. Wziął udział w igrzyskach olimpijskich w 1928 w Amsterdamie w drużynowych pokazach gimnastycznych i grze w palanta (były to dyscypliny pokazowe, poza oficjalnym programem igrzysk). Sprawował funkcję zastępcy naczelnika Gniaza Sokoła w Siemianowicach[2].
W kampanii wrześniowej walczył w składzie 73 pułku piechoty, Brał udział w walkach pod Wyrami 2 września[1]. Ranny w obronie Lwowa 16 września zmarł w szpitalu 6 listopada 1939 roku. Pochowany we Lwowie.
Przypisy
- ↑ a b c Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 232. ISBN 83-9136-63-9-1.
- ↑ a b c d Bogdan Tuszyński: Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939-1945. Warszawa: Ars Print Productions, 1999, s. 306. ISBN 83-87224-12-X.
- ↑ Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 186. ISBN 978-83-61233-20-6.
- ↑ Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość - Sandomierz: 2007, s. 141.
Bibliografia
- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 232. ISBN 83-9136-63-9-1.
- Bogdan Tuszyński: Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939-1945. Warszawa: Ars Print Productions, 1999, s. 306. ISBN 83-87224-12-X.
- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
- Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
