Antoni Chudzikiewicz
W dzisiejszym artykule zajmiemy się Antoni Chudzikiewicz, bardzo istotnym tematem, który w ostatnim czasie przykuł uwagę zarówno opinii publicznej, jak i ekspertów. Antoni Chudzikiewicz okazał się różnorodnym i multidyscyplinarnym punktem zainteresowania, mającym konsekwencje od zdrowia i nauki, po politykę i kulturę popularną. Poprzez wszechstronną analizę zbadamy różne aspekty Antoni Chudzikiewicz, jego potencjalne skutki i ewolucję w czasie. Zbierając aktualne i wiarygodne informacje, staramy się zaoferować pełną i wzbogacającą wizję tego tematu, która niewątpliwie wywoła refleksje i debaty w różnych obszarach.
| |
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 maja 1896 |
|---|---|
| Data śmierci |
1978 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1946 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
        
| |
Antoni Chudzikiewicz (ur. 3 maja 1896 w Stanisławowie, zm. 1978) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 3 maja 1896 w Stanisławowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Antoniego, kotlarza w tamtejszych warsztatach kolejowych[1].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Jego oddziałem macierzystym był c. k. pułk strzelców nr 20[2]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1917[3].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w 51 pułku piechoty w Brzeżanach[4]. W 1921 był przydzielony do 12 Dywizji Piechoty[5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 1363. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. W 1924 został przeniesiony do 54 pułku piechoty w Tarnopolu[7][8]. W marcu 1931 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy[9][10]. Prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1936 i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11][12]. W październiku 1936 został przeniesiony do 69 pułku piechoty w Gnieźnie na stanowisko dowódcy II batalionu[13].
W kampanii wrześniowej 1939 walczył jako dowódca II batalionu 69 pp[14], a w kampanii francuskiej 1940 jako dowódca I batalionu 4 pułku strzelców pieszych[15].
31 lipca 1978 został pochowany na cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 1, rząd A, miejsce 10)[16]. W tym samym grobie pochowana została jego córka Anna Bernardczyk (1929–2010)[17].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari – 1966[18]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[12]
- Medal Niepodległości – 9 stycznia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[19][20]
- Srebrny Krzyż Zasługi[12]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[21]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[21]
- Złoty Medal Waleczności – 7 września 1923[22][23]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[24]
- Srebrny Medal Waleczności 1 klasy[24]
Przypisy
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. .
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 294.
- ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 135.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 269, 416.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 163.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 61.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 254, 360.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 68, 193.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931, s. 102.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 43, 806.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 378.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 25.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 629.
- ↑ Chudzikiewicz 1940 ↓, s. 30–48.
- ↑ Smoliński 1994 ↓, s. 31.
- ↑ Antoni Chudzikiewicz. Urząd Miasta Poznania. .
- ↑ Anna Bernardczyk. Urząd Miasta Poznania. .
- ↑ Antoni Chudzikiewicz. Stowarzyszenie Nad Bzurą. .
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 12, poz. 16.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932, s. 203.
- ↑ a b Na podstawie fotografii.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 66 z 16 października 1923, s. 706, jako kpt. Chudzikowski Antoni.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 68.
- ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 135, 294.
Bibliografia
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wien: K. K. Hof und Staatsdruckerei, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. .
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Antoni Chudzikiewicz: Sprawozdanie. B.I.36d . Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1940-03-28. .
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
- Józef Smoliński: 4 Warszawski Pułk Strzelców Pieszych. Pruszków: Wydawnictwo Ajaks, 1994, seria: Zarys historii wojennej pułków Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. ISBN 83-85621-47-4.