Andrzej Drzycimski

W artykule o Andrzej Drzycimski szczegółowo omówimy wszystkie aspekty związane z tym tematem. Od jego powstania i ewolucji na przestrzeni czasu, po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Przeanalizujemy różne perspektywy i teorie związane z Andrzej Drzycimski, a także jego wpływ w różnych obszarach, takich jak między innymi kultura, gospodarka, polityka, technologia. Ponadto zajmiemy się głównymi wyzwaniami stojącymi obecnie przed Andrzej Drzycimski, a także możliwymi rozwiązaniami i innowacjami, które pojawiają się wokół tego tematu. Ostatecznie ten artykuł ma na celu przedstawienie pełnego i zaktualizowanego spojrzenia na Andrzej Drzycimski, dostarczenie odpowiednich informacji i dogłębnej analizy wszystkim osobom zainteresowanym głębszym zgłębieniem tego tematu.

Andrzej Drzycimski
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 października 1942
Chełmża

Rzecznik prasowy prezydenta RP
Okres

od grudnia 1990
do sierpnia 1994

Poprzednik

Włodzimierz Łoziński

Następca

Leszek Spaliński

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności Medal „Pro Patria” Kawaler Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Józef Drzycimski (ur. 30 października 1942 w Chełmży) – polski historyk, dziennikarz i pracownik naukowy, działacz opozycji w okresie PRL, w latach 1990–1994 rzecznik prasowy prezydenta RP Lecha Wałęsy.

Życiorys

Syn Józefa, urzędnika dyrekcji okręgowej Poczty Polskiej, i Stefani z domu Wendorff. Po II wojnie światowej rodzina osiedliła się w Gdańsku. Jego rodzice w 1990 zginęli w wypadku komunikacyjnym[1].

Andrzej Drzycimski ukończył w 1960 VIII Liceum Ogólnokształcące w Gdańsku[1][2], a w 1965 studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1976 uzyskał następnie stopień doktora z zakresu historii. W 1997 rada Wydziału Nauk Historycznych UMK w Toruniu nadała mu stopień doktora habilitowanego, jednak decyzja ta nie została zatwierdzona przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów[1].

Pracował początkowo jako nauczyciel, następnie w różnych instytucjach (m.in. w Bibliotece Gdańskiej PAN, Muzeum KL Stutthof, Instytucie Bałtyckim). Przez kilkanaście lat był dziennikarzem w „WTK” i „Słowie Powszechnym”.

W 1980 należał do sygnatariuszy listu dziennikarzy do Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Po wydarzeniach sierpniowych z 1980 zaangażował się w działalność NSZZ „Solidarność”. Publikował w prasie związkowej. W stanie wojennym internowano go na okres od 13 grudnia 1981 do 8 lipca 1982.

Razem z Adamem Kinaszewskim w 1985 w Paryżu wydał Dziennik internowanego, stanowiący zapis pobytu w obozie internowania. Obaj opublikowali także pierwszą biografię Lecha Wałęsy pt. Droga nadziei[3].

W 1990 został rzecznikiem prasowym Lecha Wałęsy (przewodniczącego NSZZ „S”). Po jego zwycięstwie w wyborach prezydenckich, objął kierownictwo Biura Prasowego Prezydenta RP i stanowisko rzecznika prasowego prezydenta. W 1994 odszedł z tych funkcji. W 1994 założył Fundację św. Wojciecha z siedzibą w Gnieźnie. Publikował artykuły w kwartalniku społeczno-politycznym „Przegląd Polityczny”[4].

Zajął się działalnością dydaktyczną na różnych uczelniach. Był m.in. prorektorem Wyższej Szkoły Administracji i Biznesu im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni oraz profesorem i kierownikiem Zakładu Systemów Komunikowania i Public Relations Wyższej Szkoły Zarządzania i Prawa im. Heleny Chodkowskiej w Warszawie.

Życie prywatne

Żonaty z Krystyną (nauczycielką matematyki), ma dwie córki: Sabinę i Lucynę[1].

Publikacje

  • Osiem dni w Polsce, Editions Spotkania, Paryż 1984.
  • Dziennik harcerza i Szarotki (przygotowanie do druku, komentarz), Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1986 (nagroda „Polityki” w 1986).
  • Wojna zaczęła się na Westerplatte, Krajowa Agencja Wydawnicza, Gdańsk 1989.
  • Major Henryk Sucharski, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1990.
  • Prezydenci Polski (współautor), Wyd. Sejmowe, Warszawa 1991.
  • Komunikatorzy. Wpływ, wrażenie, wizerunek, Branta, Warszawa 2000.
  • Droga nadziei (współautor), Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, Kraków 2006.
  • Gdańsk według Lecha Wałęsy (współautor), Urząd Miejski w Gdańsku, Gdańsk 2008.
  • Westerplatte 1939. Przed szturmem, Słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2009.
  • Reduta Westerplatte (współautor), Oficyna Gdańska, Gdańsk 2014.
  • Dziennik internowanego (grudzień 1981 – grudzień 1982) (współautor), Oficyna Gdańska, Gdańsk 2014.
  • Dwutomowa monografia: t. 1: Westerplatte. Reduta w budowie 1926–1939, t. 2: Westerplatte. Reduta wojenna 1939, Fundacja Gdańska, Gdańsk 2014.
  • Westerplatte. Kulisy niemieckiej wojny propagandowej, Muzeum Gdańska, Oficyna Gdańska, Gdańsk 2019.

Odznaczenia i wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Drzycimski Andrzej. gedanopedia.pl. .
  2. ↑ Marek Adamkowicz: Andrzej Drzycimski „Zasłużonym dla historii”. dziennikbaltycki.pl, 25 grudnia 2015. .
  3. ↑ Kinaszewski Adam. gedanopedia.pl. .
  4. ↑ Wiktor Pepliński. Przeobrażenia systemu prasy gdańskiej w latach 1989–1996. „Gdański Rocznik Kulturalny”. Nr 17, s. 57, 1997. ISSN 0860-2492. 
  5. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 sierpnia 2021 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2021 r. poz. 1022).
  6. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 sierpnia 2012 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2012 r. poz. 1002).
  7. ↑ Upamiętnienie osadzonych w obozie internowania w Strzebielinku. kombatanci.gov.pl, 19 sierpnia 2024. .
  8. ↑ Laureaci medalu św. Wojciecha. gdansk.pl. .
  9. ↑ Laureaci Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury. gdansk.pl. .

Bibliografia

Rzecznicy prasowi Prezydenta RP
Rzecznicy prasowi Prezydenta RP
Dyrektorzy Biura Prasowego Prezydenta RP
Rzecznicy prasowi Prezydenta RP