W tym artykule zbadamy wpływ Andronik Kamater na dzisiejsze społeczeństwo. Andronik Kamater był ostatnio tematem rozmów i debat, ponieważ wywołał sprzeczne opinie i wzbudził zainteresowanie szerokiego spektrum społeczeństwa. W tym artykule przeanalizujemy różne aspekty związane ze Andronik Kamater, od jego pochodzenia po wpływ na różne obszary życia codziennego. Podobnie przeanalizujemy różne perspektywy i badania, które rzucają światło na Andronik Kamater, w celu przedstawienia kompleksowego spojrzenia na to zjawisko, które jest dziś tak istotne.
| Data śmierci |
II poł. XII wieku |
|---|---|
| Język | |
| Dziedzina sztuki | |
| Ważne dzieła | |
|
Święty arsenał | |
Andronik Kamater (gr.: Ἀνδρόνικος Καματηρός,) – teolog bizantyński, autor traktatu polemizującego z Łacinnikami i Armeńczykami, zatytułowanego Święty arsenał.
Andronik Kamater działał w II połowie XII wieku. Był spokrewniony przez matkę z dynastią panującą. Za panowania Manuela I Komnena piastował wysokie godności eparchy Konstantynopola i wielkiego drungariosa[1].
Za namową cesarza Manuela I, Kamater napisał w latach siedemdziesiątych XII wieku traktat polemiczny Święty arsenał (Hierá hoplothéke). Traktat rozpoczyna pochwała cesarza, jemu zresztą przypisał Kamater autorstwo całego dzieła, wyjąwszy wstęp i zakończenie, które wraz z przepisaniem całości uważał za swoją zasługę. Utwór zawiera polemikę z Łacinnikami i Armeńczykami w sprawach wiary. Utwór ma formę dialogu. W pierwszej jego części cesarz rozmawia z kardynałami rzymskimi na temat pochodzenia Ducha Św. Rozmowa została oparta na cytatach z dzieł Ojców Kościoła. Cytaty zaś zostały dobrane w ten sposób, by wspierały grecki punkt widzenia[1]. Kamater korzysta z wrogich Łacinnikom pism Focjusza, Nicetasa z Bizancjum, Eustracjusz z Nicei, Eutymiusza Zygabena i Mikołaja z Metony. W drugiej części utworu, cesarz polemizuje z monofizytami i monoteletami. Z dyskusji zawsze wychodzi zwycięsko. Dzieło charakteryzuje się dużym artyzmem literackim. Cenili je zarówno przeciwnik ideowy Kamatera patriarcha Jan XI Bekkos, jak i jego zwolennik, Jerzy Pachymeres[2].