W dzisiejszym artykule odkrywamy fascynujący świat Andreas Johnson. Od początków aż do dzisiejszego wpływu temat ten przykuwał uwagę milionów ludzi na całym świecie. Mając zakres rozciągający się od aspektów historycznych po znaczenie w życiu codziennym, Andreas Johnson stał się obiektem zainteresowania, który budzi ciekawość i podziw tych, którzy zanurzają się w jego badaniu. W tym artykule zagłębimy się w jego wiele aspektów i odkryjemy zaskakujące szczegóły, które pomogą nam lepiej zrozumieć jego znaczenie i ewolucję w czasie. Przygotuj się więc na ekscytującą podróż po Andreas Johnson i poznaj wszystko, co ten motyw ma do zaoferowania.
![]() Andreas Johnson (2019) | |
Imię i nazwisko |
Jon Erik Andreas Johnson |
---|---|
Pseudonim |
Andreas Johnson |
Data i miejsce urodzenia | |
Gatunki | |
Zawód | |
Aktywność |
od 1997 |
Wydawnictwo | |
Strona internetowa |
Jon Erik Andreas Johnson (ur. 22 marca 1970 w Bjärred) – szwedzki piosenkarz i autor piosenek.
Jest młodszym synem muzyków jazzowych, z którymi grywał na koncertach.
Profesjonalną karierę muzyczną rozpoczął po przeprowadzce do Sztokholmu jako wokalista zespołu Planet Waves, z którą w latach 1993–1995 przebywał w Nowym Jorku. Po powrocie do Sztokholmu w 1995 formacja wydała swój jedyny album studyjny, zatytułowany Brutal Awakenings[1]. Niedługo po wydaniu płyty zakończyła działalność. W 1996 wydał swój debiutancki, solowy singiel, „Seven Days”[2], który zapowiadał jego pierwszy solowy album studyjny zatytułowany Cottonfish Tales, wydany w 1997 nakładem wytwórni EMI[3]. Pozostałymi singlami z płyty były utwory: „Crush”[4] i „Cruel”[5].
Po konflikcie z wytwórnią przeniósł się do Berlina, gdzie podpisał kontrakt z wytwórnią WEA. W 1999 wydał swoją drugą solową płytę studyjną, zatytułowaną Liebling[6]. Promował ją singlem „Glorious”[7], który zadebiutował na trzecim miejscu listy przebojów we Włoszech[8] i na czwartym miejscu w Wielkiej Brytanii[9]. Dotarł z nim również do pierwszej dwudziestki notowania m.in.: we Francji[10] i Norwegii[11]. W 2003 roku utwór został wykorzystany w kampanii reklamowej produktów firmy Nutella[12][13]. Pozostałymi singlami z płyty były piosenki: „The Games We Play”[14] i „People”[15].
W marcu 2002 wydał album pt. Deadly Happy[16], który promował singlami: „Shine”[17], „End of the World”[18] i „Waterfall”[19]. W 2005 wydał album pt. Mr. Johnson, Your Room Is on Fire[20], na którym umieścił single: „Show Me Love” (również: „Show Me XXXX”)[21][22], „Fools Like Us”[23] i „Sunshine of Mine”[24]. W 2006 udostępnił reedycję płyty[25], wzbogaconą o singiel „Sing for Me”[26], z którą brał udział w krajowych eliminacjach eurowizyjnych Melodifestivalen 2006. 18 lutego wystąpił w pierwszym półfinale selekcji i z pierwszego miejsca awansował do finału[27]. Zajął w nim trzecie miejsce[28].
W 2007 z piosenką „A Little Bit of Love” zajął drugie miejsce w finale programu Melodifestivalen 2007[29]. Utworem promował swoją pierwszą składankę pt. The Collector[30]. W 2008 z utworem „One Love”, nagranym w duecie z Carolą Häggkvist, dotarł do rundy dogrywkowej programu Melodifestivalen 2008[31]. W tym samym roku wydał album pt. Rediscovered, na której umieścił znane przeboje w autorskiej interpretacji, w tym m.in. „Sign Your Name” Sanandy Maitreyi, „Waterloo” zespołu ABBA czy „Can’t Take My Eyes Off You” Frankiego Valliego[32]. Album promował singlem „Do You Wanna Dance”[33]. W 2009 wydał singiel „Escape”[34], a w 2010 – kolejne piosenki: „Solace”[35] i „We Can Work It Out”[36], z którą zajął szóste miejsce w programie Melodifestivalen 2010[37].
W 2011 wydał singiel „One Man Army”[38], który zwiastował jego kolejny album studyjny. W sierpniu ukazał się drugi singiel z płyty – „Buzzin’”[39]. W 2012 z piosenką „Lovelight” brał udział w Melodifestivalen 2012[40]. 18 lutego wystąpił w trzecim półfinale selekcji i z trzeciego miejsca przeszedł do rundy dogrywkowej, w której odpadł[41]. W tym samym roku wydał album pt. Village Idiot[42]. W październiku 2013 wydał świąteczny singiel „Vintersaga”[43]. W maju 2014 nawiązał współpracę z niemieckim producentem muzycznym Yanou, dla którego gościnnie nagrał partie wokalne w utworze „Bring on the Sun”, wydanym pod koniec miesiąca[44]. W tym samym roku wydał singiel z gościnnym udziałem Johnsona, „Hearts on Fire” z repertuaru Kjella „Brolle’a” Juniora Wallmarka[45]. W 2015 z utworem „Living to Die” uczestniczył w programie Melodifestivalen 2015, w którym odpadł na etapie półfinałowym[46]. W 2019 z utworem „Army of Us” uczestniczył w programir Melodifestivalen 2019[47], w którym odpadł w rundzie dogrywkowej.