Amalgamat stomatologiczny

Amalgamat stomatologiczny – amalgamat rtęci ze srebrem, cyną, miedzią, kadmem oraz niekiedy cynkiem, stosowany w stomatologii jako wypełnienie, głównie w ubytkach klasy I, II i V. Obecnie notuje się odchodzenie od stosowania amalgamatu w stomatologii z uwagi na względy estetyczne (metaliczny kolor wypełnienia kontrastuje z tkanką zęba), narażenie lekarzy i pacjentów na kontakt z toksyczną rtęcią oraz ze względów środowiskowych (emisja rtęci do atmosfery wskutek kremacji zwłok ludzkich).

Ta sekcja od 2014-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

• wytrzymałość – największa wśród wypełnień, większa od szkliwa (odporność na ściskanie po dniu od założenia - powyżej 400 MPa)
• duża łatwość zakładania w ubytku (możliwość kondensowania)
• rozszerzanie przy twardnieniu – niskie ryzyko próchnicy wtórnej
• wysoka trwałość (30, a nawet do 40 lat)
• nietoksyczny dla miazgi ani dziąsła

• brak wiązania materiału ze szkliwem i zębiną (adhezja)
• wymagają nadania ubytkowi kształtu retencyjnego (podcięć) w obrębie zdrowych tkanek zęba w celu utrzymania się w nim materiału
• nieodpowiednia barwa
• możliwość przebarwień zębów
• bardzo dobre przewodnictwo ciepła - powoduje, że może być odczuwany ból przy przyjmowaniu bardzo gorących lub zimnych posiłków
• wymaga zastosowania cementu jako podkładu
• oddziaływanie elektrochemiczne pomiędzy różnymi metalami w jamie ustnej zawartymi w wypełnieniu oraz w protezie dentystycznej

Co pewien czas podnoszone są głosy o toksyczności amalgamatu jako wypełnienia stomatologicznego, które mają swoich zwolenników i przeciwników (tzw. wojny amalgamatowe).

Najbardziej podatni na szkodliwe działanie niezwiązanej rtęci są stomatolodzy, gdyż mają oni najbliższy i najdłuższy kontakt z oparami tego pierwiastka (podczas rozrabiania i zakładania materiału rtęć występuje częściowo w postaci niezwiązanej z metalami). Aby ograniczyć możliwość negatywnych skutków dla pacjenta i stomatologa w czasie zakładania wypełnienia, obecnie stosuje się amalgamaty kapsułkowane, zmniejszając narażenie na kontakt z rtęcią^{[potrzebny przypis]}.

Badania z 2008 roku wykazały, że MRI i używanie telefonów komórkowych prowadzi do zwiększenia stężenia rtęci w ślinie i moczu osób posiadających wypełnienia amalgamatowe o ok. 25% w stosunku do osób niepoddanych działaniu ww. czynników^[1]. Wyniki te opublikowane zostały w czasopiśmie Pakistan Journal of Biological Sciences spoza listy filadelfijskiej.

Amalgamat jest uznawany przez FDA i SCENIHR za bezpieczny dla dorosłych i dzieci powyżej szóstego roku życia^[2][3].

W roku 2017 Parlament Europejski przyjął tzw. Konwencję z Minamaty o ograniczeniu stosowania rtęci, zgodnie z którą należy m.in. stopniowo wycofać stosowanie wypełnień amalgamatowych^[4]. Do 2030 roku mają one zostać całkowicie wycofane z użycia w dentystyce w Unii Europejskiej^[5].

• Robert G. Craig, John M. Powers, John C. Wataha Dental materials. Properties and manipulation Wydawnictwo Mosby Inc., 2000 ISBN 0-323-00512-8; polskie wydanie Materiały stomatologiczne pod redakcją Honoraty Limanowskiej-Shaw, Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 2000 ISBN 83-87944-56-4