Alizaryna

W tym artykule zbadamy temat Alizaryna z różnych perspektyw, analizując jego wpływ na społeczeństwo i jego dzisiejsze znaczenie. W następnych kilku linijkach przeanalizujemy jego ewolucję w czasie, jego implikacje w różnych obszarach oraz wpływ, jaki wpłynął na sposób, w jaki odnosimy się do otaczającego nas świata. Alizaryna to temat, który wzbudził zainteresowanie i ciekawość wielu osób, a w miarę postępów w tym artykule mamy nadzieję zapewnić głębsze zrozumienie jego wagi i znaczenia w naszej obecnej rzeczywistości.

Alizaryna
Ilustracja
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C14H8O4

Masa molowa

240,21 g/mol

Wygląd

pomarańczowe lub czerwone kryształy w postaci igieł lub słupków[1]

Identyfikacja
Numer CAS

72-48-0

PubChem

6293

Podobne związki
Pochodne

błękit alizarynowy (nitroalizaryna), oranż alizarynowy (chinolinoalizaryna)

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Alizaryna, czerwień alizarynowa – organiczny związek chemiczny z grupy chinonów, pochodna antrachinonu. Czerwony barwnik stosowany już w starożytności[2] jako tzw. kraplak, pozyskiwany z korzeni marzany barwierskiej[4].

Otrzymywanie

Dawniej otrzymywana z korzeni marzany barwierskiej[2], w której występuje jako glikozyd o nazwie kwas ruberytrynowy. Obecnie wytwarzana syntetycznie w wyniku stapiania zasady sodowej z kwasem antrachinono-2-sulfonowym[5][6].

Alizaryna została po raz pierwszy otrzymana w stanie czystym z materiału roślinnego i oznaczona przez Pierre’a Jeana Robiqueta i Jean-Jacques’a Colina w 1826 roku[7].

Alizaryna była pierwszym barwnikiem naturalnym otrzymanym w roku 1869 na drodze syntezy chemicznej[8].

Zastosowanie

Alizaryna
pH < 5,6 ⇄ pH 7,2–11,0 ⇄ pH > 12,4

Barwienie materiałów biologicznych alizaryną pozwala na detekcję złogów wapnia[9]. Może być też stosowana jako wskaźnik pH (zmiana koloru w pH 5,6–7,2 z żółtego na czerwony, a w pH 11,0–12,4 z czerwonego na fioletowy[10]. Jako kraplak jest stosowana w malarstwie artystycznym[11].

Sól sodowa sulfonowanej pochodnej alizaryny znana jest jako czerwień alizarynowa S lub alizaryna S[12]. Jest stosowana jako wskaźnik pH (zmiana koloru w pH 4,6–6,0 z żółtego na czerwony[10]) oraz w chemii analitycznej do wykrywania kationów glinu[13][14] oraz skandu, itru i cyrkonu[15].

Przypisy

  1. ↑ a b c CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 3-10, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).
  2. ↑ a b c Podręczny słownik chemiczny, Romuald Hassa (red.), Janusz Mrzigod (red.), Janusz Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 22, ISBN 83-7183-240-0.
  3. ↑ a b c Alizarin , karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, numer katalogowy: 122777 . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  4. ↑ Naturalne barwniki i pigmenty: kraplak , Wnętrza Historyczne, 18 maja 2014 .
  5. ↑ Mały słownik chemiczny, Jerzy Chodkowski (red.), wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1976.
  6. ↑ Encyklopedia techniki. Chemia, Władysław Gajewski (red.), Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1965, OCLC 33835352.
  7. ↑ Jaime Wisniak, Jean-Jacques Colin, „Revista CENIC Ciencias Biológicas”, 48 (3), 2017, s. 112–120 .
  8. ↑ Hans-Samuel Bien, Josef Stawitz, Klaus Wunderlich, Anthraquinone Dyes and Intermediates, Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, 2000, DOI: 10.1002/14356007.a02_355, ISBN 978-3-527-30673-2 (ang.).
  9. ↑ J.C. Lievens i inni, Characterization of striatal lesions produced by glutamate uptake alteration: Cell death, reactive gliosis and changes in GLT1 and GADD45 mRNA expression, „Glia”, 29 (3), 2000, s. 222–232, DOI: 10.1002/(SICI)1098-1136(20000201)29:3<222::AID-GLIA4>3.0.CO;2-0, PMID: 10642749 (ang.).
  10. ↑ a b A.K. Covington, Acid-Base Indicators, David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 8-13 – 8-17, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
  11. ↑ publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać alizaryna Słownik języka polskiego , PWN .
  12. ↑ Alizarin Red S, PubChem , United States National Library of Medicine, CID: 3955344 (ang.).
  13. ↑ Karl-Heinz Lautenschläger, Werner Schröter, Andrea Wanninger, Nowoczesne kompendium chemii, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007, s. 749–751, ISBN 978-83-01-14906-2.
  14. ↑ Gŭnter Henze, Analytical Voltammetry and Polarography, Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, 2005, s. 18, DOI: 10.1002/14356007.b05_705 (ang.).
  15. ↑ G. Ackermann, L. Sommer, D. Thorburn Burns, Organic Analytical Reagents for the Determination of Inorganic Substances, David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 8-8 – 8-12, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).