Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka

W tym artykule poruszony zostanie temat Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka, który w ostatnich latach zyskał na znaczeniu w różnych obszarach. Od momentu pojawienia się Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka przykuł uwagę naukowców, ekspertów i ogółu społeczeństwa, wywołując kontrowersje i debatę na temat jego implikacji i konsekwencji. W kolejnych wierszach zostaną zbadane różne perspektywy i podejścia związane z Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka, a także jego wpływem na społeczeństwo, gospodarkę i kulturę. Celem szczegółowej i rygorystycznej analizy jest rzucenie światła na ten temat i przyczynienie się do zrozumienia i refleksji na temat Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka.

Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka
Partido Africano da Independência da Guiné e Cabo Verde
Ilustracja
Państwo

 Gwinea Bissau

Lider

Domingos Simoes Pereira

Data założenia

19 września 1956

Adres siedziby

Bissau

Ideologia polityczna

lewica

Członkostwo
międzynarodowe

Międzynarodówka Socjalistyczna

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Afrykańska Partia Niepodległości Gwinei i Wysp Zielonego Przylądka (port. Partido Africano da Independência da Guiné e Cabo Verde) – gwinejska partia polityczna, pierwotnie stanowiła ruch narodowowyzwoleńczy w Gwinei Portugalskiej i na Wyspach Zielonego Przylądka. Rządziła Gwineą Bissau w latach 1974–1998, 2004–2012 i 2014–2020.

Historia

Partia założona została w 1956 roku. Pośród założycieli znaleźli się Amílcar Cabral, Luís Cabral i Aristides Pereira. Ugrupowanie od początku przyjęło lewicowy charakter. Celem partii było wyzwolenie Gwinei Portugalskiej i Wysp Zielonego Przylądka spod rządów portugalskich a następne zjednoczenie obu kolonii w jedno państwo[1][2].

Partyzanci z PAIGC uzbrojeni w pistolety maszynowe Sa vz. 48

Początkowo PAIGC próbowała rozmów z władzami kolonialnymi, po tym, gdy dialog okazał się bezowocny, partia rozpoczęła przygotowania do powstania. W 1960 roku PAIGC przeniosło swoje struktury do Konakry w niepodległej już Gwinei[2]. Tam działacze przeszli przeszkolenie ideologiczno-militarne. Pierwsze grupy PAIGC uderzyły na wojska kolonialne w 1962 roku[3]. Rok później wybuchła otwarta wojna pomiędzy PAIGC a Portugalią. W 1965 roku ruch niepodległościowy utworzył własną armię – Rewolucyjne Siły Zbrojne Ludu[4]. PAIGC w trakcie konfliktu otrzymała różnorakie wsparcie Gwinei[5], Senegalu[6], Algierii[7], Libii[8], ZSRR[5], Chin[9], Kuby (która wysłała doradców wojskowych) czy krajów skandynawskich[4].

W styczniu 1973 roku w zamachu zginął Amílcar Cabral, za zabójstwem prawdopodobnie stali Portugalczycy. Wpływy po polityku przejął Luís Cabral[10], a formalnym przywódcą PAIGC został Pereira[5]. 24 września 1973 powstańcy jednostronnie ogłosili niepodległość Gwinei Bissau. Niepodległość Gwinei Bissau uznało 34 państw[2]. Zakończenie walk umożliwiła portugalska rewolucja goździków, do której doszło w kwietniu 1974 roku. W jej wyniku metropolia jeszcze we wrześniu zgodziła się uznać niepodległość Gwinei Bissau[1]. W niepodległej republice monopartyjną władzę objęła PAIGC, a prezydentem został Cabral. W 1975 roku Portugalia nadała niepodległość Wyspom Zielonego Przylądka, gdzie rządy analogicznie objęła PAIGC. Państwa prowadziły politykę współpracy i zapowiadały zjednoczenie. Sytuacja zmieniła się w 1980 roku, gdy w Gwinei-Bissau odbył się zamach stanu, w którym Cabral został obalony. Na skutek puczu wyspiarska sekcja PAIGC zerwała relacje z Gwineą Bissau, kończąc tym samym zjednoczeniowe plany partii. Kabowerdyjska sekcja PAIGC przeistoczyła się w niezależną Afrykańską Partię Niepodległości Zielonego Przylądka (PAIVC)[5][5][1].

W 1991 roku PAIGC zrezygnował z monopartyjnych rządów i wprowadził system wielopartyjny. Pierwsze wolne wybory z 1994 roku okazały się sukcesem partii. W 1998 roku partia utraciła władzę w wyniku wojny domowej i ponownie odzyskała ją w 2004 roku[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Gwinea Bissau. Historia, Encyklopedia PWN , Wydawnictwo Naukowe PWN .
  2. ↑ a b c Guinea-Bissau War of Independence. globalsecurity.org. (ang.).
  3. ↑ Amilcar Cabral (3): Powrót do Afryki. (pol.).
  4. ↑ a b Amilcar Cabral (4): Wojna i… śmierć. (pol.).
  5. ↑ a b c d e Aristides Pereira. encyclopedia.com. (ang.).
  6. ↑ Guerrilla Strategies: An Historical Anthology from the Long March to Afghanistan, 1982. s. 208.
  7. ↑ Modern African Wars: Angola and Moçambique 1961–1974, 1988. s. 12.
  8. ↑ Imagery and Ideology in U.S. Policy Toward Libya 1969–1982, 1988. s. 70.
  9. ↑ Guerrilla Warfare: A Historical and Critical Study, 1976. s. 362.
  10. ↑ Cabral: Komunizm i internacjonalizm. 2012-11-20. (pol.).