Adamin
W tym artykule omówimy Adamin, temat, który wzbudził duże zainteresowanie w różnych obszarach. W całej historii Adamin był przedmiotem debaty, badań i analiz ze względu na jego znaczenie i znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Od swoich początków do chwili obecnej Adamin odgrywał fundamentalną rolę w różnych aspektach życia codziennego, wpływając na kulturę, politykę, ekonomię i technologię. W tym artykule zagłębimy się w złożoność Adamin, analizując jego różne aspekty i wpływ na nasz współczesny świat.
| |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Inne nazwy |
adamit |
|---|---|
| Skład chemiczny |
Zn2(AsO4)OH – zasadowy arsenian cynku |
| Twardość w skali Mohsa |
3,5[1] |
| Przełam | |
| Łupliwość |
doskonała w jednym kierunku[2] |
| Pokrój kryształu |
kryształy wydłużone lub równe tworzą promieniste agregaty |
| Układ krystalograficzny | |
| Właściwości mechaniczne |
bardzo kruchy[1] |
| Gęstość |
4,32-4,48 g/cm³[2] |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
bezbarwny, biały; brunatny, jasnożółty, żółty, lub brunatny, różowy, fioletowy, jasnozielony, zielony, niebieskozielony[2] |
| Rysa |
biała[1] |
| Połysk |
szklisty[1] |
| Współczynnik załamania |
1,708 do 1,773 (dwuosiowy)[1] |
Adamin (adamit) – bardzo rzadki minerał z grupy arsenianów. Jego nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego mineraloga Gilberta Josepha Adama (1795–1881)[2].
Cechy fizyczne
- Dyspersja: silna
- Widmo absorpcyjne: nie diagnostyczne
- Luminescencja: minerał wykazuje intensywnie zielone świecenie w bliskim UV oraz zielone i cytrynowożółte w dalekim UV[2]
Zazwyczaj tworzy małe, wydłużone kryształy o pokroju tabliczkowym, słupkowym, igiełkowym. Tworzy też kryształy izometryczne. Występuje w skupieniach drobnoziarnistych, promienistych, zbitych, kulistych, nerkowatych, w postaci naskorupień i nalotów[3] oraz skupień groniastych wypełniających pustki w skałach (druzy). Najczęściej jest biały lub bezbarwny. Okazy zabarwione na fioletowy bądź różowy uzyskują swój kolor dzięki domieszkom kobaltu (adamit kobaltowy), okazy zabarwione na żółto, jasnożółto lub brunatno uzyskują kolor od domieszek związków żelaza, a okazy niebieskie i zielone - od domieszek związków miedzi (adamit miedziowy). Jest bardzo kruchy, przezroczysty lub przeświecający, wykazuje wyraźną fluorescencję o barwie cytrynowej[2]. Rozpuszcza się w kwasie solnym. Zawiera domieszki tlenków Cu i Co. Nie jest radioaktywny oraz nie wykształca form bliźniaczych.
Występowanie
Jest minerałem wtórnym strefy złóż kruszców zasobnych w cynk – (sfaleryt) i arsen[2]. Towarzyszą mu najczęściej kalcyt, smithsonit, geothyt, limonit, azuryt i hemimorfit[3][4].
Miejsce występowania
Występuje w USA (Utah, Kalifornia), Grecji – Lavrion, Meksyku – Durango (Ojuela i Mampimi), Namibii – Otavi i Tsumeb w okolicach Windhoek, Chile, Włoszech, Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Rosji, Tadżykistanie, Turcji, Francji, Algierii[2][4].
Zastosowanie
- ma znaczenie naukowe i kolekcjonerskie[2];
- w celach jubilerskich stosowany jest bardzo rzadko ze względu na niską twardość i wyraźną łupliwość – najbardziej cenione odmiany zielone, zielononiebieskie i fioletowe;
Zobacz też
Bibliografia
- Kazimierz Maślankiewicz: Kamienie szlachetne. Wyd. 3 popr. i uzup. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1982.
- Michał Sachanbiński: Vademecum zbieracza kamieni szlachetnych i ozdobnych. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1984. ISBN 83-220-0199-1.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Adamite.
- ↑ a b c d e f g h i j Jerzy Żaba: ILUSTROWANA ENCYKLOPEDIA SKAŁ I MINERAŁÓW. Wydawnictwa Videograf SA, 2024, s. 9. ISBN 978-83-8293-231-7.
- ↑ a b Rupert Hochleitner, Minerały, kamienie szlachetne, skały, Multico Oficyna Wydawnicza, 15 kwietnia 2022, s. 220, ISBN 978-83-7073-816-7 .
- ↑ a b Adamite , www.mindat.org .