Adam Kowalczyk (1894–1940)
W tym artykule porozmawiamy o Adam Kowalczyk (1894–1940), temacie, który przykuł uwagę osób w każdym wieku i o każdym zainteresowaniu. Adam Kowalczyk (1894–1940) to temat, który w ostatnim czasie wywołał wiele debat i kontrowersji, dlatego ważne jest, aby analizować go z różnych perspektyw. Od wpływu na społeczeństwo po znaczenie w kulturze popularnej, Adam Kowalczyk (1894–1940) okazał się tematem ogólnego zainteresowania, który zasługuje na dogłębne zbadanie. W tym artykule przeanalizujemy różne aspekty Adam Kowalczyk (1894–1940), od jego pochodzenia po możliwe konsekwencje w przyszłości.
_kpt_kawaler_VM.jpg)
| |
 kapitan administracji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 października 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej |
| Stanowiska |
kwatermistrz batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
  
| |
Adam Kowalczyk[1] (ur. 11 października 1894 w Nowej Wsi, w powiecie szamotulskim, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan administracji (piechoty) Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w rodzinie Jana i Józefy z Białków[2]. W latach 1914–1918 walczył w szeregach armii niemieckiej. Walczył w Powstaniu Wielkopolskim w szeregach Obrony Obywatelskiej. W 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 56 pułku piechoty Wielkopolskiej, a następnie do 62 i 61 pp. Walczył w wojnie z bolszewikami.
Od 16 marca 1921 roku do 22 maja 1922 roku był słuchaczem dziesięciomiesięcznego kursu dla oficerów młodszych mianowanych za waleczność, a nie posiadających odpowiedniego cenzusu naukowego (klasa XII) w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy[3]. W międzyczasie (3 maja 1922 roku) został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 32. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 56 pułk piechoty[4].
Został awansowany do stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1920 roku w korpusie oficerów piechoty. Do jesieni 1930 roku pełnił służbę w 56 pułku piechoty Wielkopolskiej w Krotoszynie[5][6][7]. 2 kwietnia 1929 roku awansowany na kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 roku i 45. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. 20 września 1930 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[9][10]. Pełnił służbę w batalionie KOP „Podświle” na stanowiskach: adiutanta, a od 1934 dowódcy 1 kompanii, a następnie kwatermistrza batalionu. W sierpniu 1939 roku został kwatermistrzem 3 pułku piechoty KOP.
W 1939 roku wzięty do niewoli radzieckiej, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej LW 052/4 z 27.04.1940 r., poz. 74.
Adam Kowalczyk był żonaty z Melanią, z którą miał dwie córki: Danutę i Janinę[11].
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora[12]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4633[13]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 rok „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”[14]
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 284, 448, 932. W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Adam I Kowalczyk”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo nazwisko i imię, a konkretnie Adama II Kowalczyka (ur. 22 grudnia 1896 roku), porucznika 62 pp, a następnie 3 plot w Poznaniu.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 76.
- ↑ Załuska 1924 ↓, s. 111, 115.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 122.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 284, 448.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 260, 390.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 70, 245.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 107.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 307.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 70, 907.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 294.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Siuda 1928 ↓, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 48.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. .
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Stanisław Siuda: Zarys historii wojennej 56-go Pułku Piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Jan Załuska: Wielkopolska Szkoła Podchorążych Piechoty. Szkic historyczny z 55-ma ilustracjami. Bydgoszcz: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1924.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów obozu NKWD w Kozielsku, rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego Komitetu Centralnego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.