Abd al-Latif al-Baghdadi (polityk)

W dzisiejszym świecie Abd al-Latif al-Baghdadi (polityk) jest tematem ciągłego zainteresowania i znaczenia w społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na życie codzienne, globalną gospodarkę czy środowisko, Abd al-Latif al-Baghdadi (polityk) zyskał znaczenie w wielu obszarach badań i debat. Ponieważ zainteresowanie Abd al-Latif al-Baghdadi (polityk) stale rośnie, ważne jest zrozumienie jego implikacji i konsekwencji w różnych aspektach współczesnego życia. W tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom Abd al-Latif al-Baghdadi (polityk) i temu, jak jego wpływ kształtuje nasz świat.

Abd al-Latif al-Baghdadi
Ilustracja
27 lutego 1958
Data i miejsce urodzenia

20 września 1917
Al-Mansura

Data i miejsce śmierci

9 września 1999
Kair

wiceprezydent Egiptu
Okres

od 1962
do 23 marca 1964

Przynależność polityczna

Arabska Unia Socjalistyczna

Poprzednik

11 wiceprezydentów Zjednoczonej Republiki Arabskiej

Następca

Abd al-Hakim Amir

wiceprezydent Zjednoczonej Republiki Arabskiej
Okres

od 7 marca 1958
do 28 września 1961

Przynależność polityczna

Arabska Unia Socjalistyczna

Poprzednik

powstanie państwa

Następca

rozpad państwa

minister obrony Egiptu
Okres

od 18 czerwca 1953
do 18 kwietnia 1954

Przynależność polityczna

Front Wyzwolenia

Poprzednik

Muhammad Nadżib

Następca

Hussein el-Shafie

Multimedia w Wikimedia Commons
dowódca skrzydła dowódca skrzydła
Data i miejsce urodzenia

20 września 1917
Al-Mansura

Data śmierci

9 września 1999

Przebieg służby
Lata służby

1938–1956

Siły zbrojne

Egipskie Siły Powietrzne

Jednostki

Wolni Oficerowie

Główne wojny i bitwy

I wojna izraelsko-arabska,
rewolucja w Egipcie,
kryzys sueski

Późniejsza praca

polityk

Abd al-Latif al-Baghdadi, Abdel Latif Bughdadi[1] (ur. 20 września 1917, zm. 9 września 1999) – egipski wojskowy i polityk, uczestnik ruchu Wolnych Oficerów i rewolucji w Egipcie w 1952. Wiceprezydent Egiptu (jeden z pięciu) w latach 1962-1964.

Życiorys

Wczesna działalność

Pochodził z Dolnego Egiptu[2]. W czasie studiów w Królewskiej Akademii Wojskowej w Kairze w latach 1936-1938 poznał Gamala Abdela Nasera, Abd al-Hakima Amira, Zakarijję Muhji ad-Dina oraz Anwara as-Sadata, którzy podobnie jak on wyrażali poglądy nacjonalistyczne i antybrytyjskie[3]. Po ukończeniu szkoły wojskowej w 1938 kontynuował naukę w Akademii Sił Powietrznych, w obydwu szkołach uzyskiwał wyróżniające wyniki[2]. Według niektórych źródeł w 1939 utworzył pierwszą egipską tajną organizację oficerską o takim profilu politycznym, która szybko przestała jednak działać z powodu trudności w porozumiewaniu się między wojskowych z różnych garnizonów[3]. Od początku 1950 należał do komitetu kierującego organizacją Wolnych Oficerów[4]. W 1952 był kapitanem lotnictwa[5].

Rewolucja 1952. Współpracownik Nasera

Wziął udział w rewolucji w 1952, która obaliła w Egipcie monarchię. Wszedł do Rady Rewolucyjnych Dowódców (kierowanej formalnie przez gen. Nagiba, faktycznie zaś przez Gamala Abdela Nasera), nowego organu władzy państwowej i stopniowo stał się jedną z najbardziej wpływowych postaci w jej składzie[6]. Był przewodniczącym Trybunału Rewolucyjnego, który prowadził procesy polityków działających w Egipcie przed 1952, oskarżonych o korupcję[5]. Po utworzeniu pierwszej egipskiej naserowskiej monopartii, Frontu Wyzwolenia, został jej inspektorem generalnym[5].

Dzięki przyjaźni z Naserem w czerwcu 1953 został ministrem obrony Egiptu[7] i sprawował to stanowisko przez rok[2]. W 1957 był przewodniczącym pierwszego zwołanego po rewolucji parlamentu, Zgromadzenia Ludowego[5]. Na początku lat 60. był ministrem planowania[2], odpowiadał m.in. za budowę sieci drogowej w kraju[5]. Od 1962 do 1964 był jednym z pięciu wiceprezydentów Egiptu[5], analogiczny urząd sprawował od 1958 do 1961 Zjednoczonej Republice Arabskiej[2].

Konflikt z Naserem

W polityce gospodarczej opowiadał się za rozwiązaniami umiarkowanymi, zakładającymi inwestycje państwowe w przemyśle ciężkim przy równoczesnym zachowaniu wolności prowadzenia prywatnej działalności gospodarczej. Jego stanowisko od końca lat 50. traciło na znaczeniu, w miarę skłaniania się Nasera ku socjalizmowi („spółdzielczy socjalizm demokratyczny”)[8]. Niechętnie odnosił się również do coraz bliższej współpracy Egiptu z ZSRR[9]. Z powodu konfliktu z Naserem w kwestii polityki gospodarczej w 1964 oraz w związku z nieudaną interwencją egipską w Jemenie Północnym[2] musiał ustąpić z zajmowanych stanowisk[10]. Al-Baghdadi twierdził w swoich wspomnieniach, że przed śmiercią Nasera we wrześniu 1970 pogodził się z nim i że Naser zamierzał ponownie mianować go wiceprezydentem, na miejsce Anwara as-Sadata[5]. Niemniej po 1964 al-Baghdadi wycofał się z życia politycznego[2].

Po 1964

Negatywnie odnosił się do polityki as-Sadata jako prezydenta. Krytykował go z pozycji prawicowych[11]. W 1972 zarzucił mu zbytnie uzależnienie Egiptu od ZSRR[2]. Sprzeciwiał się podpisaniu pokoju z Izraelem[5].

Zmarł na raka wątroby[2].

Przypisy

  1. ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 294. ISBN 978-83-89899-58-3.
  2. ↑ a b c d e f g h i Eric Pace: Abdel-Latif Baghdadi, 81, Partner in Egypt's 1952 Coup. nytimes.com, 11 stycznia 1999. . (ang.).
  3. ↑ a b Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 64-65. ISBN 978-83-89899-58-3.
  4. ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 104. ISBN 978-83-89899-58-3.
  5. ↑ a b c d e f g h All the revolution's men. . .
  6. ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 111. ISBN 978-83-89899-58-3.
  7. ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 112. ISBN 978-83-89899-58-3.
  8. ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 126-127. ISBN 978-83-89899-58-3.
  9. ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 178. ISBN 978-83-89899-58-3.
  10. ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 137. ISBN 978-83-89899-58-3.
  11. ↑ Stępniewska-Holzer B., Holzer J.: Egipt. Stulecie przemian. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2006, s. 198. ISBN 978-83-89899-58-3.