W tym artykule poruszony zostanie temat AFI (zespół muzyczny), który w ostatnim czasie zyskał duże znaczenie ze względu na jego wpływ na różne obszary życia codziennego. Od momentu powstania AFI (zespół muzyczny) wzbudził duże zainteresowanie wśród ekspertów i ogółu społeczeństwa, wywołując debaty, badania i tworząc nowe możliwości w różnych sektorach. W trakcie pisania tego tekstu analizowane będą różne aspekty związane z AFI (zespół muzyczny), badając jego pochodzenie, ewolucję i wpływ na obecne społeczeństwo. Ponadto zbadane zostaną różne perspektywy i podejścia, aby lepiej zrozumieć dzisiejsze znaczenie i zakres AFI (zespół muzyczny).
![]() | |
Rok założenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Gatunek | |
Wydawnictwo |
Interscope |
Strona internetowa |
AFI (A Fire Inside) – amerykański zespół rockowy z Ukiah w Kalifornii. Założony został w 1991 roku przez Daveya Havoka (śpiew), Marka Stopholese’a (gitara), Vica Chalkera (bas) i Adama Carsona (perkusja). Obecny skład to: Davey Havok, Jade Puget, Hunter Burgan, Adam Carson.
Grają mroczną, introspektywną muzykę, w której słychać zarówno inspirację The Cure, jak i wpływy death-rocka, hardcore'u czy Ramones[2]. Znani są z przywiązywania dużej wagi do koncertów, jak sami mówią: „...koncerty zawsze były dla nas najważniejsze. Naszą bazę fanów stworzyliśmy w oparciu o występy na żywo”. Obecnie zespół rozwinął się w kierunku melodycznego rocka.
Współpracowali z wieloma artystami – od Rancid do Jane’s Addiction. Davey Havok przyznaje: „Kiedy grasz muzykę w stylu, który tak naprawdę nie pasuje nikomu, podejmujesz ryzyko, że nikogo nie przyciągniesz. Rzucasz ludziom wyzwanie, aby opuścili swoje nisze i porzucili wyobrażenie o tym, co lubią i do czego się przyzwyczaili. Na szczęście jest wielu ludzi, którzy nie zwracają uwagi na styl – po prostu koncentrują się na muzyce i akceptują nas takich, jacy jesteśmy. Dlatego mamy fanów wśród przedstawicieli przeróżnych subkultur – skaterów, nawiedzonych dzieciaków, punk-rockerów, metalowców, studentów college’ów, hardcorowców, itp.”
Komercyjny sukces przyniosła im płyta „Sing the Sorrow” z 2003 roku. Piosenka „Girl's Not Grey” dostała statuetkę MTV2 dla najlepszej piosenki 2003 roku. W 2006 roku teledysk do piosenki Miss Murder pochodzącej z kolejnego albumu „Decemberunderground”, został nagrodzony statuetką MTV Video Music Awards w kategorii najlepszy teledysk rock. W 2009 roku zespół wydał płytę „Crash Love”. 4 lata później wyszedł album „Burials” różniący się znacznie od ostatnich dokonań zespołu. Cięższe brzmienie i teksty wypełniają większą część płyty.
Rok | Tytuł | Reżyseria |
---|---|---|
1996 | "He Who Laughs Last..." | Darren Doane, Ken Daurio |
1997 | "Third Season" | Darren Doane, Ken Daurio[3] |
1999 | "Totalimmortal" | Brent Waroniecki[4] |
2000 | "The Days Of The Phoenix" | Marc Webb[5] |
2003 | "Girl's Not Grey" | David Slade[6] |
"The Leaving Song, Pt. II" | Marc Webb[7] | |
"Silver And Cold" | John Hillcoat[8] | |
2006 | "Prelude 12/21" / "Miss Murder" | Marc Webb[9][10] |
"Love Like Winter" | ||
2009 | "Medicate" | Paul Minor[11] |
2010 | "Beautiful Thieves" | Travis Kopach[12] |