8 Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej
W świecie 8 Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej istnieje nieskończona liczba aspektów, które zasługują na zbadanie i omówienie. Niezależnie od tego, czy 8 Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej jest osobą, tematem, datą czy jakąkolwiek inną koncepcją, jego znaczenie i wpływ na nasze życie stają się oczywiste, gdy zagłębiamy się w jego znaczenie i konsekwencje. Od swego powstania po ewolucję na przestrzeni czasu 8 Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej odcisnął swoje piętno na społeczeństwie, kulturze i historii, wywołując debaty, refleksje i analizy, które pozwalają nam lepiej zrozumieć jego znaczenie. W tym artykule zagłębimy się w świat 8 Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej, aby odkryć jego wiele aspektów i dowiedzieć się więcej o jego znaczeniu w naszym obecnym kontekście.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
marzec 1949 |
| Rozformowanie | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
8 Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej (8 DPZ) – związek taktyczny ludowego Wojska Polskiego.
Dywizję utworzono w marcu 1949 w oparciu o: 8 Dywizję Piechoty, 9 pułk czołgów średnich i 28 pułk artylerii pancernej. 8 Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej weszła razem z 16 Dywizją Pancerną w skład 1 Korpusu Pancernego podporządkowanego dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego. Dywizję rozlokowano w rejonie: Koszalin, Kołobrzeg, Słupsk, Rogowo i Unieście.
Dywizja posiadała w swoim składzie: trzy zmotoryzowane pułki piechoty, pułk czołgów średnich i batalion rozpoznawczy. Zmotoryzowany pułk piechoty był w praktyce „klasycznym” pułkiem piechoty wyposażonym dodatkowo w samochody ciężarowe. W skład pułku wchodziły trzy bataliony piechoty, dywizjon artylerii, batalion szkolny i pododdziały zabezpieczenia[1]. W pułku czołgów średnich batalion artylerii pancernej uzbrojony był w działa pancerne SU-85[1].
Rozkazem ministra Obrony Narodowej Nr 0054/Org. z 12 czerwca 1950 8 Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej została przeformowana na 8 Dywizję Zmechanizowną.
Struktura organizacyjna
- Dowództwo i sztab – Koszalin
- 32 zmotoryzowany pułk piechoty – Rogowo
- 34 zmotoryzowany pułk piechoty – Słupsk
- 39 zmotoryzowany pułk piechoty – Trzebiatów
- 9 Łużycki pułk czołgów średnich – Słupsk
- 34 pułk artylerii lekkiej – Kołobrzeg
- 91 Wejherowski pułk artylerii przeciwpancernej – Kołobrzeg
- 15 pułk moździerzy - Kołobrzeg
- 12 dywizjon artylerii przeciwlotniczej - Koszalin
- 5 batalion rozpoznawczy - Koszalin
- 19 batalion saperów – Unieście
- 28 batalion łączności – Koszalin
- 41 kompania samochodowa - Koszalin
- Ruchomy Warsztat Naprawy Czołgów nr 1 - Słupsk
- Ruchomy Warsztat Naprawy Sprzętu Artyleryjskiego nr 2 - Kołobrzeg
- Ruchomy Warsztat Naprawy Samochodów nr 3 - Koszalin
Dywizja liczyła etatowo 10.028 żołnierzy i 175 pracowników cywilnych. Jej zasadnicze uzbrojenie stanowiło: 76 czołgów średnich, 21 dział pancernych, 5 samochodów pancernych, 73 armaty 76 mm, 26 haubic 122 mm, 90 moździerzy 82 mm i 60 moździerzy 120 mm.
Przypisy
- ↑ a b Kajetanowicz 2007 ↓, s. 68.
Bibliografia
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Jerzy Kajetanowicz. Związki taktyczne i oddziały polskich wojsk pancernych i zmechanizowanych w latach 1945–1970. Zmiany organizacyjne. „Zeszyty Naukowe WSOWL”. 2 (144), 2007. Wrocław: Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Lądowych. ISSN 1731-8157.