Dziś Żywokost sercowaty to temat, który przyciągnął uwagę ludzi w każdym wieku, płci i narodowości. Od momentu pojawienia się Żywokost sercowaty budzi duże zainteresowanie w społeczeństwie ze względu na jego wpływ na różne aspekty życia codziennego. Z biegiem czasu Żywokost sercowaty stał się tematem dyskusji na różnych platformach i wygenerował niezliczone opinie i punkty widzenia. Ponieważ znaczenie Żywokost sercowaty stale rośnie, ważne jest, aby zagłębić się w jego różne aspekty i zrozumieć jego wpływ na współczesny świat. W tym artykule będziemy dalej badać wpływ Żywokost sercowaty i jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie.
Żywokost sercowaty (Symphytum cordatum Waldst. & Kit. ex Willd.) – gatunek rośliny należący do rodziny ogórecznikowatych (dawniej szorstkolistnych). Występuje na terenie Europy, w obszarze śródziemnomorskim i w Azji. W Polsce występuje na Pogórzu Karpackim i zdziczały na zachodzie kraju. We florze Polski jest prawdopodobnie kenofitem[4].
Wzniesiona, ulistniona nakrzyżlegle, o wysokości 15-35 (50) cm, w górnej części rozgałęziająca się, pokryta szorstkimi włoskami, pusta. Pod ziemią posiada kłącze, ale bez bulwiastych zgrubień.
Zielone, duże ogonkowe, o sercowatym kształcie, zaostrzone, całobrzegie. Mają wyraźną siatkowatą użyłkowanie na dolnej stronie i całe są szorstko owłosione. Liście łodygowe zaostrzone o wydłużonym sercowatym kształcie, całobrzegie. Liście rosnące na łodydze mają krótsze ogonki i są coraz węższe i mniejsze im wyżej są położone, najwyższe są prawie bezogonkowe.
Białe lub kremowe, na krótkich szypułkach, zebrane w zwisły kwiatostan typu sierpik. Kieliszek trwały, częściowo zrosłodziałkowy, składający się z pięciu lancetowatych ostro zakończonych listków przylegających do kielicha kwiatu. Korona w kształcie kielicha, promienista, częściowo zrosłopłatkowa z pięcioma zaokrąglonymi końcami płatków.
↑ abLucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8. Brak numerów stron w książce
↑Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4. Brak numerów stron w książce